Epilog

4 lata później

Jak co roku Mistrzostwa Austrii w skokach narciarskich były wydarzeniem, które dla większości ludzi wewnątrz kojarzyło się pozytywnie. Mnóstwo śmiechu, zero presji. Presji, która ciążyła na zawodnikach na niemal każdych zawodach Pucharu Świata czy Kontynentalu.

Jechaliśmy właśnie na skocznię. Ja, Stefan i nasze dwa łobuziaki. Odwróciłam się do tyłu i zobaczyłam jak zawzięcie ze sobą dyskutowali. Blondyn wymachiwał rączkami i mówił coś po swojemu, a brunetka przytakiwała mu. Trochę kojarzyli mi się ze mną i Alexem z lat dziecięcych. Uśmiechnęłam się i spojrzałam na Stefana. Czułam się fantastycznie z tym, że od dwóch lat nosiłam na palcu obrączkę, a moje nazwisko zmieniło się na Kraft. Zmierzwiłam jego ciemne włosy, a na jego usta wkradł się uśmiech, który tak bardzo kochałam. 

- Weź Chrisa, ja wezmę Sofi – powiedziałam, kiedy już zaparkowaliśmy.

Wysiadłam z auta, zarzuciłam torbę na ramię i wyciągnęłam córeczkę. Od razu przytuliła się do mnie. Pocałowałam ją w główkę i ruszyłam w kierunku, z którego dochodził bardzo dobrze znany mi śmiech. Kiedy tylko dostrzegłam małą blondyneczkę siedzącą między Diethartem a Aignerem zaśmiałam się. Moja bratanica od pewnego czasu uparcie twierdziła, że Clemens jest jej mężem.

- O, państwo Kraft – zobaczyłam szczerzącego się w moją stronę bliźniaka. Kiedy Sofia go dostrzegła od razu wyciągnęła swoje rączki w jego stronę i chwilę później tkwiła w objęciach swojego wujka, a zarazem ojca chrzestnego. – Hej, księżniczko

- Ja jus nie jestem twojom księznicką? – Amelie spojrzała na swojego ojca robiącą smutną minkę. Tak strasznie go przypominała. We wszystkim. Nawet nie spostrzegłam, kiedy znalazła się obok nas. 

- Oczywiście, że jesteś. I ty i Sofia jesteście moimi księżniczkami – uśmiechnął się i posadził córkę na jednym kolanie. Na drugim siedziało lustrzane odbicie Stefana.

- Wujek? – blondynka spojrzała na mojego męża, który właśnie witał się z kolegami. – A tata powiedział, że Sofi to jego księznicka, a ja jestem twojom?  

- Jasne, że jesteś.

- To dobze! Ja jestem Piękną, bo ona miała takom ślicznom sukienkę. I była piękna – powiedziała na co większość zebranych zaśmiała się. – A Sofi to… - zamyśliła się i zamknęła jedno oko. – Wiem! Śniezka! Ma takie same calne włosy.

Usiadłam obok Alexa i spojrzałam na owoc mojej miłości. Zarówno Sofia jak i Christian byli cudowni. Czasami się zastanawiałam jakim cudem tak wielkie szczęście mnie spotkało. Sofia wyrwała się Alexowi, który postawił ją na ziemię. Lekko chwiejnym krokiem poszła w stronę Aschenwalda i wdrapała się na jego kolana. Aschi był zdecydowanie jej ulubieńcem. Tak jak Amelie uwielbiała Clemensa, tak Sofi była urzeczona Phillipem. 

- Słuchajcie! – usłyszałam głos Michaela, który podszedł do nas z wielkim uśmiechem. – Będę ojcem!

- W końcu – zaśmiałam się. – Latka lecą… Mama będzie zadowolona z szóstego wnuka. Gratuluję, Michi

- Przy takim tempie to doczeka się drużyny piłkarskiej – zaśmiał się Stefan i podrzucił Christiana do góry. – Gratulacje, stary.

- Dosłownie stary – zachichotałam. – Chociaż przed trzydziestką się wyrobiłeś, więc nie jest tak zaraz najgorzej.

- Cyli będzie kolejne Haybiątko? – Amelie spojrzała na Michaela z szerokim uśmiechem, a potem zwróciła się do Alexa. – Tato? A ja tez sce mieć lodzeństwo.

*

Wszystko było tak jak powinno. Byłam szczęśliwą żoną najcudowniejszego mężczyzny na świecie i chociaż czasami miałam ochotę go zabić to nie zamieniłabym go na nikogo innego. To dzięki niemu miałam teraz cudowne dzieci, które były najsłodszymi istotkami na świecie.

- Może i my postaramy się o rodzeństwo dla Sofi i Chrisa, co? – usłyszałam, kiedy już leżałam w łóżku. Stefan przyciągnął mnie do siebie i złożył na moich ustach zachłanny pocałunek.

- O nie! – odsunęłam się od niego i zaśmiałam. – Żadnych dzieci przez kolejne dwa lata.

- To może… Nabierzmy trochę wprawy, żeby za te dwa lata…

- Wprawę to już mamy – wywróciłam oczami i już sekundę później leżałam pod nim. – Kocham cię, Stefciu.

- Ja ciebie też, Clarciu. Nigdy nie przestanę.

_____________

Hej... po raz ostatni na tym blogu. :)

Szybko zleciało. Jeszcze niedawno pisałam prolog, a tu już epilog? 

Dziękuję, dziękuję, DZIĘKUJĘ! ♥

Za wszystkie komentarze, miłe słowa, wyświetlenia. 

Cieszę się ogromnie, że przyjęłyście Stefana i Clarę tak miło. Teraz, niestety, musimy się z nimi pożegnać.

Będzie mi brakowało Clary (która jest trooochę jak ja :D), kochanego Stefka, niepotrafiącego pukać (do drzwi! XD)  Michaela i najcudowniejszego (i trochę głupiego :D) Alexa. 

<zaraz się rozpłaczę :D>

No i chciałabym bardzo podziękować osobom, które były tu cały czas. Od samego początku i dotrwały do końca. A jak wiadomo czasami ze mną ciężko wytrzymać! :D 

Niestety... Nie pozbędziecie się mnie tak łatwo. ;) Możecie mnie znaleźć na:

liebe-kann-berge-versetzen - Gregor Schlierenzauer

i-have-never-felt-this-way - Killian Peier

nie--idealni - Daniel-Andre Tande

i-saw-you-smiling - Anze Lanisek

Zdecydowanie kochałam pisać tę historię. 

Do napisania na innych blogach. 

Ściskam i całuję :* ♥