Rozdział XVIII

Stefan przeglądał zawartość pudełka, a ja stałam obok niego i przyglądałam się jego poczynaniom. Z każdą mijaną sekundą moja złość wzrastała coraz bardziej. Jak ona mogła być tak głupia i wymyślać niestworzone historie. Dziwne, że nie wtrącała nosa w nieswoje sprawy, kiedy Kraft i ja nie byliśmy parą. Wtedy trzymał się z dala, a teraz? Kompletna paranoja.

- Zostaw to – wreszcie się odezwałam. Miałam ochotę pojechać do Probst i dać jej w twarz. Niszczyła wszystko, chociaż dzielnie się broniliśmy. – Nie rozumiesz, że to zwykły przekręt?

- Jaki przekręt? Spójrz! – powiedział i wyciągnął ze środka zdjęcie USG. – Ona jest w ciąży! Ze mną.

- Jakiej ciąży? Widziałam ją trzy tygodnie temu i nic nie było po niej widać. Żadnego brzucha, nic. A jakbyś zapomniał, to przypomnę ci. Nie jesteście parą od jakiś pięciu miesięcy. No chyba, że mnie z nią zdradziłeś

- Nie wymyślaj. Przecież wiesz, że cię kocham – złapał mnie za dłoń, ale mu się wyrwałam.

- Zdecyduj się komu wierzysz – pokręciłam głową i poszłam do sypialni, zostawiając go samego.

Byłam wściekła, do tego miałam ochotę się rozpłakać. Przecież to nawet nie mogło być jej zdjęcie. Nie rozumiałam jak mogła być tak głupia i wymyślać te brednie. Najgorsze było jednak to, że on jej wierzył. Nie wierzył mi, a jej… Szybko się przebrałam i miałam zamiar wyjść z domu niezauważona, ale zatrzymał mnie. Nie miałam jednak ochoty na jakieś głupie wyjaśnienia. Przecież on nawet nie żałował tego. Nie słuchałam co do mnie mówił i po prostu wyszłam. Cieszyłam się, że nie wzięłam ze sobą telefonu. Od razu poszłam w dobrze znane mi miejsce. Doskonale wiedziałam, że nikt z wyjątkiem Alexa, nie mógł mnie tam znaleźć. Chciałam wszystko przemyśleć. Zaczęłam płakać kiedy zorientowałam się, że mój związek ze Stefanem znów się walił. I znów przez Marisę. Czy on nie widział tego, że kłamała i kręciła tylko i wyłącznie po to, żeby go odzyskać.

- Debilko, co ci strzeliło do głowy?! – przymknęłam oczy słysząc dobrze znany mi głos. – Zaziębisz się na tym murku – mój bliźniak usiadł obok mnie i przytulił do siebie.

- Skąd wiedziałeś, że tu jestem? – zapytałam i przetarłam mokrą od łez twarz.

- Kraft do mnie dzwonił. Martwi się o ciebie, wyszłaś z domu i nie wzięłaś nawet telefonu

- Powiedział ci chociaż co się stało? Dlaczego tak się zachowałam? – zapytałam i spojrzałam na brata. Pokręcił przecząco głową. – Oczywiście. Marisa próbuje go wkręcić w dziecko! Najgorsze jest to, że on wierzy, że jest w ciąży.

- Słucham? Przecież widziałem ją ostatnio i nie wyglądała na ciężarną.

- Próbowałam mu po powiedzieć, ale do niego nic nie dociera – poczułam, że pod powiekami znów zbierały się łzy.

- Musimy mu nakopać w dupę – powiedział, a ja od razu się zaśmiałam. – Nie chcę go bronić, ale powinnaś go zrozumieć…

- Zrozumieć? Przecież po ich rozstaniu widział ją kilka razy i gdyby była rzeczywiście w ciąży to by to zauważył. Obudziła się po pół roku i twierdzi, że jest w ciąży. Do tego zdjęcie USG z trzeciego miesiąca! No chyba, że mnie zdradził…

- Przestań – znów mnie przytulił. – On nie widzi świata poza tobą. Po prostu dziecko wszystko zmienia – wzruszył ramionami. To było dziwne. Od razu przypomniałam sobie jego telefon i to, co mi powiedział.

- Skąd to możesz wiedzieć?

- Wiem – westchnął, a ja spojrzałam na niego pytająco. – Ann jest w ciąży.

- Co? – byłam kompletnie zdziwiona. Ale jak?

- Będę miał dziecko – ukrył twarz w dłoniach. – Nie chciałem tego, nie… Nie nadaję się na ojca. Przecież mam dwadzieścia lat, a Ann osiemnaście…

- Będzie dobrze – objęłam go i przyciągnęłam do siebie. Zaczęłam głaskać go po włosach. – Poradzicie sobie. Macie mnie, pomogę wam. Będę szczęśliwą ciocią, wiesz? Rodzice też będą was wspierać, jestem pewna.

- Nie wiem jak mam im to powiedzieć – z każdym słowem był coraz bliższy płaczu. – Ale… nie zostawię Ann z tym samej. Byłbym idiotą, gdybym ją zostawił. Poza tym kocham ją i to nic nie zmienia.

- A jak ona się trzyma? – wciąż go przytulałam i głaskałam po jasnych włosach. – Daje jakoś radę?

- Jest załamana, boi się.

- Będzie dobrze, braciszku – pocałowałam go w głowę.

- Claro, porozmawiaj ze Stefanem. Nie pozwól, żeby to zepsuł. Wiesz, że to ciamajda

- Piekielnie seksowna ciamajda – zachichotałam. – Nie chcę go stracić, ale nie wiem co mam robić. On też czasami powinien pomyśleć – jęknęłam. – Spędźmy ten dzień razem. Wieczorem z nim porozmawiam. Może do tego czasu przemyśli to wszystko?

- Jestem za, mała. To co, idziemy się powygłupiać w śniegu? – uśmiechnął się szeroko i szturchnął mnie lekko. Od razu się zgodziłam.

*

Wygłupialiśmy się jak kiedyś. Rzucaliśmy w siebie śnieżkami, popychaliśmy się wzajemnie w zaspy i śmialiśmy wniebogłosy. Gdyby ktoś spojrzał na nas z boku, stwierdziłby, że jesteśmy dziećmi w ciałach dorosłych ludzi. Tak też się czasami czuliśmy. Oboje nie chcieliśmy dorastać, chcieliśmy na zawsze pozostać dzieciakami, które nie musiały się przejmować czymkolwiek. Nie istniały dla nas wtedy problemy. Chociaż mieliśmy ich sporo.

- Dobra, już, koniec! – zaśmiałam się, kiedy znów wylądowałam w zaspie śniegu. Spojrzałam na brata, który cały w śniegu, przypominał bałwana. No cóż… Czasami był bałwanem. Podał mi dłoń i pomógł wstać. – Późno już, muszę wracać – westchnęłam. Nie chciałam, naprawdę bałam się.

- Porozmawiaj z nim – przytulił mnie. – Macie się pogodzić. Tylko, no wiesz, nie przesadzajcie z tym godzeniem. Wystarczy, że ja będę miał dziecko.

- Sama nie wiem czy w ogóle się pokłóciliśmy – wzruszyłam ramionami. – Spokojnie, blondasie – zaśmiałam się. – Nic takiego się nie stanie. Powiesz rodzicom?

- Chyba powinienem – westchnął. – Idź już do domu, bo ten twój Romeo ciągle do mnie dzwoni – wywrócił oczami.

*

Weszłam po cichu do domu. Ściągnęłam z siebie kurtkę, czapkę, szalik, rękawiczki i buty. Wchodząc dalej, zauważyłam Stefana siedzącego na kanapie z twarzą w dłoniach. Wyglądał kompletnie inaczej niż rano. Na początku mnie nie zauważył, ale kiedy zrobiłam kilka kroków w jego stronę podniósł się i już chwilę później stał przede mną.

- Przepraszam – powiedział i niepewnie chwycił moją dłoń. – Uwierzyłem jej, a nie tobie. Miałaś rację, Marisa nie jest w ciąży. Chciała tylko mnie odzyskać…  

- Rozmawiałeś z nią? – zapytałam i skierowałam się w stronę kanapy. Brunet wciąż trzymając mnie za dłoń, usiadł obok.

- Była zdziwiona, kiedy mnie zobaczyła. Od razu zaczęła się motać. Byłem taki głupi wierząc jej, wiesz? Żałuję – spuścił wzrok. – Cholera jasna, przecież mogłem cię stracić.

- Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak mnie to zabolało, że uwierzyłeś jej. Myślałam… - zawiesiłam głos. – Chciałbyś mieć dziecko? – zapytałam po chwili i jedyne co zauważyłam to zdziwienie na jego twarzy.

- Chciałbym, ale nie teraz. Kiedyś. Za kilka lat, kiedy już będziesz nosiła moje nazwisko – uśmiechnął się w moją stronę.

- Co byś zrobił, gdyby ona naprawdę była w ciąży?

- Nie zostawiłbym cię, jeśli o to ci chodzi. Claro, zrozum, że to ty jesteś dla mnie najważniejsza. Marisa pół roku temu popełniła ogromny błąd i za nic w świecie nie wróciłbym do niej. Tym bardziej, że zwariowałem z miłości do ciebie.

- To dobrze – uniosłam kąciki ust i przytuliłam się do niego. – Też zwariowałam. Muszę ci coś powiedzieć, skoro mowa o dzieciach…

- Chyba nie jesteś… - zrobił wielkie oczy, na co tylko parsknęłam śmiechem.

- Nie, głupku. W każdym razie nie ja – powiedziałam, a on spojrzał na mnie pytająco. – Alex zostanie ojcem. Ann jest w ciąży

- Och – tylko tyle usłyszałam. – Dadzą sobie radę.

- Wiem. W końcu jaki Hayboeck by sobie nie poradził? – uśmiechnęłam się i wtuliłam jeszcze bardziej w ciało Krafta. Podniosłam głowę i ucałowałam jego usta.

- Czyli wszystko jest już dobrze? – zapytał gładząc mnie po plecach.

- Tak – mruknęłam i przeniosłam usta na jego szyję. – Jest dobrze.

________

Cześć kochane! :* 

Co myślicie? Podoba się osiemnastka? :) 

Za tydzień przyjdę tu z epilogiem i na pewno wszyscy się cieszycie, że to już koniec. 

Potem jak wiecie od 1 kwietnia nie--idealni, ale kiedy skończę z Sophią i Gregorem wystartuję z czymś słoweńsko-estońskim, możecie wejść i zapoznać się z bohaterami :) 

U Was też tak wiosennie? ;)
Buziaki :*