Rozdział III

Kiedy obudziłam się następnego dnia, poczułam przykre skutki picia alkoholu poprzedniej nocy. Moja słaba głowa miała problemy nawet z małą ilością. Nie miałam najmniejszej ochoty wstawać, ale znając moją rodzinkę, któreś zaraz pomyślałoby, że coś się dzieje. Wyszłam z łóżka i poszłam wziąć zimny prysznic, który miał mnie postawić na nogi. Nie wyszło tak jakbym chciała, ale chociaż odrobinę było lepiej. Przebrałam się i zeszłam do kuchni, gdzie zastałam mamę gotującą obiad. Przez chwilę zastanawiałam się, która to godzina, ale rodzicielka mnie wyręczyła.

- Ktoś wczoraj imprezował – zaśmiała się, krzątając się po pomieszczeniu. – Wiesz, że jest dobrze po czternastej? – zapytała, kiedy akurat piłam wodę. – Kac? Dobrze, że robię rosół.

- Mówiłam ci, że jesteś najukochańsza, mamo? – przytuliłam ją i cmoknęłam w policzek.  – Chłopacy na treningu?

- Zaraz wrócą – posłała mi ciepły uśmiech, kiedy oparłam się o blat kuchenny.

Porozmawiałyśmy jeszcze chwilę, a później usiadłam na kanapie i wzięłam do ręki pierwszą lepszą książkę. Nie dane było mi jednak czytanie dłużej niż dziesięć minut, ponieważ drzwi wejściowe się otworzyły, a do środka weszli rozweseleni Michael i Alex. Przekrzywiali się wzajemnie, a moja głowa eksplodowała.

- O, jest i nasza imprezowiczka – zarechotał Alex i wyrwał mi książkę z dłoni. – Jak tam głowa?

- Boli – jęknęłam. – Oddaj mi to – spojrzałam na niego błagalnie.

- I tak wyglądasz lepiej niż Kraft – obok mnie usiadł Michi i zaśmiał się.

- No bo oni byli razem! – powiedział mój bliźniak jakby skarżył się pani nauczycielce, że ktoś go zaczepia. – Czyżby pan Kraft ukrył ten jakże istotny fakt przed swoim najlepszym przyjacielem? – dodał widząc pytająco minę brata.

- Ty i Stefan… - zaczął Michael nie wiedząc jak ubrać w słowa to o czym chciał się dowiedzieć. – Wy… Jesteście parą? – zapytał marszcząc brwi, spojrzałam na niego ze zdziwieniem, a Alex runął ze śmiechem na podłogę.

- Co? Nie – powiedziałam i wysłałam mu błagalne spojrzenie. – Dobra chłopacy, co wy ćpacie? Serio, najpierw Alex, teraz ty? Nic mnie nie łączy ze Stefanem, jasne?

- Ja i tak wiem swoje – zarechotał mój bliźniak i ruszył schodami na górę.

- Na pewno? – zapytał poważnie Michi, a ja wywróciłam oczami i się uśmiechnęłam.

- Tak, na pewno.

- Mnie osobiście to nie przeszkadzałoby, gdybyście byli parą, a nawet, powiem ci siostrzyczko, chyba nie byłoby tak źle. Chyba się lubicie, poza tym Stefan jest wolny, ty też, więc… – objął mnie ramieniem, a ja spojrzałam na niego i pokręciłam głową.

- Wstrzymaj konie – powiedziałam zirytowana, a blondyn tylko poczochrał moje włosy i tak jak Alexa chwilę później już go nie było.  

*

Tuż po obiedzie, który naprawdę mi pomógł, wyszłam na spacer. Nie miałam ochoty znów słuchać głupiego gadanie chłopaków. Denerwowało mnie to, a jeszcze bardziej to, że przez nich ciągle myślałam o Krafcie. Zastanawiałam się czy czułam coś do niego oraz czy może on czuł coś do mnie. Nie powinnam tego robić, bo zdawałam sobie sprawę, że to mogło sprawić, że naprawdę zacznę do niego coś czuć, a nie mogłam. Jak to by wyglądało jakbym zakochała się w przyjacielu brata? Jakbym z nim była, a potem nie wyszłoby nam i ucierpiałby Michael. Wielkie nie w stronę Stefana.

Spacerując po Innsbrucku zauważyłam Thomasa, przed którym tuptała mała Lilly, która w swojej kurtce,  czapeczce i bucikach, wyglądała jak mały pingwinek. Ściślej mówiąc – różowy pingwinek. Uśmiechnęłam się szeroko, a mała dziewczynka przytuliła się do moich nóg. Kucnęłam przy niej, poprawiłam opadającą na jej twarz czapkę i pocałowałam w czoło. Córka Morgensterna była najsłodszym dzieckiem świata, wszyscy ją kochali. Nawet Alex, który zarzekał się, że nigdy nie będzie miał dzieci.

- Gdzie idziecie? – zapytałam blondynkę, która uśmiechała się wesoło.

- Do palku. Tata mi obiecał, ze pozbielamy kololowe liski.  A tam jeśt ich duuuuzo! – powiedziała wymachując rączkami, na co się cicho zaśmiałam. – Są luzne… Cierwone, blonzowe i ziółte, wies? Weźmiemy wsystkie i ususymy.

- To super, Lilly. Wiesz ja też bym się z wami wybrała, mogę? – zapytałam, a mała pokiwała energicznie główką i złapała mnie za dłoń.

- Jak tam się czujesz, co? – zapytał Thomas, a ja wywróciłam oczami. Ciągle słyszałam to pytanie, trochę mnie to denerwowało. – Nie wywracaj oczami, tylko mów – zaśmiał się.

- Czuję się fenomenalnie. Słyszę to pytanie co chwilę, od niektórych osób co dziesięć minut – powiedziałam, mając na myśli Krafta. Nie, znów on. – Jest dobrze, tak naprawdę jest dobrze. Ostatnie tygodnie to właściwie sama prosta. Chociaż nie powiem, trochę denerwuję się, kiedy któryś z chłopaków mówi, że nie mam się czym przejmować, że wszystko będzie dobrze.

- Nie byli w takiej sytuacji, nie wiedzą co czujesz. Poza tym… nie oszukuj samej siebie, że jest tak dobrze. Przecież nie jest. Nawet u mnie nie jest, a minęło już tyle czasu – westchnął, a ja wbiłam w niego wzrok. Nie spodziewałam się tego. Myślałam, że już całkowicie mu przeszło, że pogodził się z tym w stu procentach. Wiadomość, że jest inaczej wcale mi nie poprawia humoru. To znaczy, że i mi nigdy nie przejdzie? Bujasz się wśród samych skoczków, jak ma ci przejść, powiedziałam do siebie w myślach.

- To nie tak, że jest źle. Po prostu… czasami jest świetnie. No wiesz, nawet o tym nie myślę i w ogóle, ale czasami mam ochotę po prostu się rozpłakać. Tyle, że nie mogę. Nie mogę, bo zaraz wszyscy będą skakali dookoła mnie, a ja tego nie znoszę. Widzę, że cierpią patrząc na mnie taką i jak odpuszczają ze wszystkim, żeby się mną zająć. – mówiłam, patrząc na Lilly, która biegała zbierając liście z ziemi.

- Mam dla ciebie złotą radę. Wszyscy to powtarzają, może słyszałaś? Masz ochotę płakać – płacz. Nie możesz dusić tych emocji w sobie. Możesz płakać, krzyczeć, biegać, ale nie zatrzymuj tego wszystkiego w sobie. Rozumiesz? – spojrzał na mnie, a ja tylko westchnęłam cicho. – To naprawdę pomaga. Mi pomogło.

- Tobie? – uniosłam brwi do góry, a Morgi się zaśmiał.

- Dziwi cię wizja płaczącego Morgensterna? Robiłem to w samotności, żeby nikt nie się martwił.

Przez chwilę próbowałam wyobrazić sobie Thomasa w tej jakże „niemęskiej” sytuacji, niestety było ciężko, nawet bardzo.

Całą drogę do domu, zastanawiałam się nad słowami Morgensterna. Wiedziałam, że miał rację. Kto jak nie on wiedział co czułam i co się działo? W dłoni trzymałam trzy liście, każdy w innym kolorze, które dała mi Lilly jako prezent. Mała była cudowna i tak bardzo podobna do swojego ojca. Nie tylko z wyglądu, ale i powoli dało się zauważyć charakter Morgiego.

- Cześć, mała – zaraz po wejściu do domu, zostałam przywitana przez Michaela. Ja mu dam mała.

- Cześć, olbrzymie – powiedziałam zaglądając do salonu, gdzie siedział nie kto inny tylko Stefan. Oni robią to specjalnie, westchnęłam w duchu. – O, hej – posłałam mu uśmiech, odwdzięczył się tym samym.

- Gdzie byłaś? Co to? – pytaniami obsypywał mnie Michi, kiedy weszłam do salonu i siadłam na fotel.

- Naprawdę nie wiesz co to jest? Liście. Dostałam od Lilly, bo byłam z nią i Morgim w parku – uśmiechnęłam się na samo wspomnienie. – To dziecko jest najlepsze.

- Pff, moje będzie lepsze

- Czy ja o czymś nie wiem? – wyszczerzyłam się w stronę dwudziestoczterolatka. – Claudia jest w ciąży?

- No coś ty! Kiedyś będzie, ale nie teraz

- Myślałam, że zostanę ciocią i będę bawiła małego Hayboecka – powiedziałam ze śmiechem.

- Jak chcesz bawić to sobie sama zrób – wystawił język w moją stronę, a ja wywróciłam oczami. – Na pewno chętny się znajdzie – nie mogło umknąć mojej uwadze, że spojrzał w stronę Krafta. Powariowali.

*

Leżałam w swoim łóżku, próbując zasnąć. Niestety bezskutecznie. Wciąż myślałam o rozmowie z Morgensternem, o tym co powiedział. Było mi go szkoda, przecież to nie jego wina, że musiał odejść. Teraz cierpiał, wciąż. Może i było o wiele lepiej, ale to nadal nie tak jak powinno być. Czy mnie też czekało cierpienie przez długi czas? Strasznie zazdrościłam Danieli, Jaci, Chiarze i Evie, że mogły skakać, że nadal tworzyły tę naszą niezwyciężoną reprezentację Austrii.  Zawsze uwielbiałam te wyjazdy na konkursy, podróżowanie… Trochę wstyd się przyznawać, ale praktycznie w ogóle nie myślałam o rodzinie. Michaela widywałam na niektórych skoczniach, gdzie oboje skakaliśmy w tych samych dniach. Alexa też widywałam, ale dużo rzadziej, mimo to nie tęskniłam jakoś specjalnie. Byłam pochłonięta skokami.

- Śpisz? – nagle drzwi się otworzyły, a ja zauważyłam swojego bliźniaka, nie wyglądał najlepiej.

- Nie – odpowiedziałam, zapalając lampkę przy łóżku. – Co jest?

- Nie mogę zasnąć, możemy pogadać?

- No to chodź tu – poklepałam miejsce obok siebie, uśmiechając się do brata. Coś się stało, ale byłam pewna, że wszystko mi powie.

Wszedł, zamykając za sobą drzwi, a potem położył się obok mnie, wślizgując się pod kołdrę. Westchnął ciężko, a ja czekałam, aż w końcu coś powie, bo w końcu przyszedł porozmawiać.

- Powiedz mi jak to jest z wami, dziewczynami – zaczął, patrząc na mnie. Zmarszczyłam brwi, zaczynało się ciekawie. – Lubicie jak facet jest zazdrosny czy nie?

- Trafiłeś do idealnej osoby jeśli chodzi o zazdrość – zaśmiałam się, przypinając sobie sytuacje z byłym chłopakiem rok temu. - Wiesz, to zależy

- Od czego?

- Fajnie jest widzieć, że chłopak jest zazdrosny, że zależy mu, ale…

- Zawsze jest jakieś „ale” – przerwał mi burknięciem.

- Daj mi skończyć – wywróciłam oczami, ale on tego raczej nie widział. – Robi się nie fajnie, kiedy facet kontroluje, wciąż robi awantury o nic… W związku ważne jest zaufanie.

- A jak facet przegląda SMSy dziewczyny? – zapytał niepewnie, a ja już wiedziałam o co chodzi.

- Proszę powiedz mi, że ty nie… - zaczęłam, a mój rozmówca spuścił wzrok. - Alex, czyś ty powariował?  Musisz jej ufać, przecież Ann jest w tobie po uszy zakochana, nie widzi świata poza tobą. Napraw to.

- Ale ona nie chce ze mną rozmawiać

- I chcesz się teraz poddać? Walcz, debilu. Jesteś Hayboeckiem, a my walczymy do końca – powiedziałam nie mając już kompletnie siły na niego.

- Jestem idiotą, wiem – powiedział, siadając i ukrył twarz w dłoniach. Moje serce łamało się na kawałeczki. Przytuliłam go.

- Jutro musisz z nią pogadać, rozumiesz? Wszystko będzie dobrze, ale musisz jej zaufać. Nie możesz jej ciągle pilnować, jasne? – powiedziałam poważnie.

- Dzięki, moja ulubiona siostro.

- Masz tylko jedną – zaśmiałam się.

- Ale za to najlepszą – zawtórował mi i wstał z łóżka. – A ty masz pogadać szczerze ze Stefanem. Możesz oszukać Michiego, nawet siebie, ale mnie nigdy nie oszukasz. Znam cię zbyt dobrze. Widzę jak na siebie patrzycie, poza tym… Przecież wy jesteś dla siebie stworzeni.

- Idź już. Dobranoc – powiedziałam lekko zirytowana, że znów poruszył ten temat, który dla mnie wydawał się już dawno skończony. Wzruszył ramionami i wyszedł. Padłam na poduszkę, wzdychając ciężko.

Dziękuję ci, mój kochany braciszku. Jak zwykle potrafisz wszystko zepsuć.

Usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. Do ręki wzięłam swoją komórkę i odczytałam SMSa od… Stefana.

Chciałem tylko życzyć Ci miłej nocy, chociaż pewnie już śpisz. Dobranoc :)

Przez chwilę zastanawiałam się czy powinnam mu odpisać. Znów złapałam się na tym, że wywołał uśmiech na mojej twarzy. Postanowiłam mu odpowiedzieć.

Jeszcze nie śpię, ale próbuję. Dziękuję i wzajemnie! :)

Przymknęłam powieki i chwilę później już zasnęłam.

______________

Przybywam z trzecim rozdziałem.

Przyznam się, że tym razem naprawdę nie mam na co narzekać, co jest dziwne xD
Widziałyście nową reklamę Volksbanku? :D Stefan... xD
Trzymajcie się tam, buziaki :*