Rozdział XI

Od początku sezonu nie mieliśmy czasu się widywać, bo a to treningi lub zawody Stefana, a to moje spotkania z dzieciakami z okolicznego klubu. Przez miesiąc praktycznie cały czas się mijaliśmy, przez co jeszcze bardziej tęskniłam za nim niż zwykle. Nie mogłam jednak nic na to poradzić. Pocieszała mnie myśl, że w święta będziemy mogli chociaż trochę nadrobić ten czas. W Wigilię od samego rana pomagałam mamie w przygotowaniach, nie miałam ani chwili wytchnienia. Nagle ktoś zadzwonił do drzwi, więc poszłam otworzyć.

- Moja kuchareczka – zobaczyłam uśmiechającego się Stefana. Spojrzałam na siebie, no tak, miałam na sobie zielony fartuszek w kwiaty. Zaśmiałam się pod nosem i spuściłam bruneta do środka. – Wpadłem tylko na chwilę, z resztą jak widać jesteś zajęta.

- Zawsze mogę zrobić sobie krótką przerwę – uśmiechnęłam się i przytuliłam do chłopaka.

- Nie chcę narażać się twojej mamie – zaśmiał się.

- Narażać mamie? Przecież ona cię uwielbia. Co cię do mnie sprowadza?

- Przyszedłem cię oficjalnie zaprosić do mnie na jutro.

- Oficjalnie? – uniosłam brwi i odsunęłam od niego.

- Rodzice stwierdzili, że powinienem zaprosić cię osobiście – wywrócił oczami i się zaśmiał. – To nie tak, że nie chciałem cię zobaczyć, bo wiesz, że chciałbym cię widywać całymi dniami – uśmiechnął się i złapał za moje obie dłonie.

- Och, tak? Cóż… muszę się zastanowić czy przyjmę twoje zaproszenie

- Claro, wracaj do kuchni – usłyszałam głos matki, a chwilę później była już obok mnie. – O, cześć Stefanie. Miło cię widzieć.

- Dzień dobry, panią również – uniósł kąciki ust, a później zwrócił się do mnie. – Chyba już pójdę.

- Odprowadzę cię – chwyciłam kurtkę, którą założyłam na siebie i razem z Kraftem wyszłam na dwór. – Nie musisz tak uciekać, wiesz?

- Musisz wracać do kuchni – zaśmiał się i przyciągnął mnie do siebie, kiedy staliśmy już przy jego samochodzie. – Kocham cię – szepnął i delikatnie mnie pocałował.

- Ja ciebie też i nie znoszę tego, że nie mamy dla siebie w ogóle czasu – przytuliłam się do niego. – Tak, wiem. Nic na to nie poradzisz, sezon i te sprawy, ale brakuje mi ciebie, wiesz?

- Mi ciebie też, nie lubię tego, że wciąż jesteś z dala ode mnie. Jutro trochę nadrobimy czas, jasne? – spojrzał w moje oczy, a ja czułam jak się rozpływałam.

- Pojutrze zabieram cię tu – wskazałam palcem na dom.

- Proszę was – usłyszałam jęknięcie bliźniaka, który właśnie wychodził z domu.

- A ty gdzie? - zapytałam.

- Jadę do Ann – wywrócił oczami. –  Wrócę za godzinę… może dwie.

Odprowadziłam brata wzrokiem, aż do samochodu. Później spojrzałam znów Na Stefana, który obejmował mnie w pasie.

- Czas na mnie – pocałował mnie. – Zobaczymy się jutro.

- Poczekaj – chciał się już ode mnie odsunąć, ale nie pozwoliłam mu na to. Pocałowałam go namiętnie, a kiedy oddał mi pocałunek uśmiechnęłam się wprost w jego usta. – Teraz możesz wracać do domu.

- Jesteś okrutna. Jak ja mam się teraz skupić na jeździe? –pogłaskał mnie po włosach.

- To już nie mój problem – pocałowałam go jeszcze szybko w policzek i się odsunęłam. – No, jazda.

- Szykuj się na karę za swoje zachowanie – szepnął mi do ucha.

- Jesteś taki…

- Jaki?

- Cudowny? – zaśmiałam się.

*

Siedzieliśmy przy stole. Zawsze uwielbiałam te chwile, kiedy całą rodziną jedliśmy kolację wigilijną. Był jestem z niewielu momentów, kiedy byliśmy razem. Zwykle kogoś nie było w domu, a to Michaela, Alexa, taty czy mamy. Ja w większości czasu byłam, chociaż ostatnio zaczęłam współpracę z dzieciakami, którą chciałyby być skoczkami. W każdym razie… Momenty, w których byliśmy całą rodziną w domu, a tym bardziej jedliśmy wspólny posiłek były rzadkie. Dlatego tak bardzo cieszyło mnie siedzenie z najbliższymi.

- Uwielbiam, kiedy jesteśmy razem – westchnęła mama uśmiechając się do nas. – Powinniśmy częściej jeść posiłki razem.

- Ale wtedy nie cieszyłaby cię nasza obecność teraz – zaśmiał się Michael.

- Nieprawda. Cieszy mnie każdy moment spędzony z wami

- Tylko się nie rozpłacz – zażartował Alex, a ja wywróciłam oczami. – Zobaczysz, zaraz Clara się wyprowadzi, Michi też.

- A ty zostaniesz na zawsze, co mamisynku? – zaczęli się przedrzeźniać moi dwaj bracia. Czy oni chociaż czasami nie mogliby przestać?

- Przestańcie obaj. Nie możecie dla odmiany, chociaż w święta być spokojni, mili i dobrze wychowani? – głos zabrał tata.

- Dobre – powiedziałam cicho, tak że jedynie siedzący obok mnie Alex usłyszał moje słowa. – Jutro jadę do Stefana, w porządku?

- Nie ważne co byśmy powiedzieli i tak byś pojechała – zaśmiał się Michi. – Wy albo niedługo wpadniecie, albo Kraft wpadnie na pomysł, żeby ci się oświadczyć.

- Zazdrościsz mi – zmrużyłam oczy.

- Krafta? Nie, dzięki. Nie gustuję w facetach, tym bardziej takich…

- No jakich? – przerwałam mu i spojrzałam na niego z uniesionymi brwiami.

- Zajętych przez moją siostrę? – powiedział, na co Alex wybuchł śmiechem.

- Tak jak myślałem. Ktoś jest zazdrosny, że ktoś zabrał mu przyjaciela i siostrę. Samotny Michi – dwudziestolatek zaśmiał się.

- Właśnie, kochanie – odezwała się mama. Chłopacy chyba kompletnie zapomnieli, że nie byliśmy sami. – Jak z tą twoją Claudią, co?

- A jak ma być? Normalnie – wzruszył ramionami.

- No bo wiesz… Chcielibyśmy z tatą w końcu jakiegoś wnuka – kiedy mama powiedziała, tata zaczął kasłać.

*

Kiedy następnego dnia przyjechał po mnie Stefan, pojechaliśmy do jego domu rodzinnego. Jego rodzice byli świetni, bardzo ich lubiłam. O dziwo, dogadywaliśmy się świetnie. O dziwo, bo jakoś nie miałam dobrych wspomnień z rodzicami mojego byłego chłopaka. Od początku byli przeciwni naszemu związkowi i nigdy nie byli dla mnie mili. Właściwie traktowali mnie jak powietrze.

- Pozdrów koniecznie swoich rodziców. Dawno się nie widzieliśmy – powiedziała pani Kraft, kiedy razem siedziałyśmy w kuchni. – Wybieracie się na austriacką część Turnieju Czterech Skoczni?

- Tak, musimy wspierać chłopaków. Oraz oczywiście, pozdrowię rodziców – uśmiechnęłam się.

- Mam nadzieję, że za bardzo nie buntujesz Clary przeciwko mnie, mamo – do pomieszczenia wszedł Stefan, uśmiechając się.

- O właśnie. Może ty będziesz miała jakiś wpływ na niego – wyraźnie ożywiła się brunetka. – Powiedz mu, żeby w końcu nauczył się zbierać brudne ubrania, a nie zostawiał na środku pokoju.  

- Mamo, przestań.

- Przestań, przestań. Jak byś od czasu do czasu posprzątał korona by ci z głowy nie spadła – zaśmiała się.

- Księciu – dodałam i również się zaśmiałam.

-Sprzątam przecież – wywrócił oczami.

- Tak, kiedy Clara przyjeżdża – pani Kraft widocznie cieszyło śmianie się z jej syna, ale wiedziałam, że nie było w tym ani trochę złośliwości. Zresztą fajnie było widzieć zakłopotanego Stefana.  – Nie masz nawet pojęcia jak wtedy biega z odkurzaczem i ścierkami. Wszystko musi błyszczeć – zwróciła się do mnie i zaśmiała się.

_____________

Jek zawdy na frajtagu - hej! :3 <- uwielbiam gwarę warmińską, ach (tylko w niej lubię niemiecki :D) <3

Dobra, ja się nawet nie wypowiem na temat tego czegoś… Nudno, nudno i jeszcze raz nudno. 

Tutaj inspirowałam się moim cudownym bratem :D Biedny musi znosić ciągłe prośby mamy, żeby postarał się o dziecko, bo stwierdziła, że chce już być babcią... Nieposiadanie chłopaka ma swoje plusy (dużo plusów) xD. 

Sprzątanie też... Boże, nawet nie wiecie jakie to wkurzające. A jak mu powie się, żeby ogarnął to mówi, że to jego bałagan i będzie żył w nim jak chce, a dwa dni później sprząta i wszystkich rozstawia po kątach, bo musi być perfekcyjnie czysto. Dobra, wyżaliłam się :D

Buziaki kochane ;*