Rozdział X

Nawet nie przeszkadzało mi to, że Michael wszedł do mojego pokoju jak do stodoły. Najważniejsze było to co powiedział. Wiedział, ale skąd? To nie miało wtedy znaczenia, ważne było, że ktoś zrobił to głupie zdjęcie, tym samym rozpieprzając mój związek. A co do związku… Było mi trudno, ale przecież sama tego chciałam. Nie mogłam przecież zmieniać zdania co kilka dni.

- Kto? – zapytałam brata, siadając na łóżku. Michi westchnął ciężko i spuścił wzrok. – Michi, pytam.

- Według jednej kobiety z redakcji, którą udało mi się zbajerować tak że wszystko mi wyśpiewała, była to średniego wzrostu, szczupła blondynka. Przedstawiła się jako ktoś, kto chciał pomóc oszukiwanemu Stefanowi. Coś wam świta? – oparł się o futrynę.

- Marisa – przymknęłam powieki. – Myślałam, że dała sobie spokój.

- Widząc was razem pewnie stwierdziła, że musi odzyskać Krafta – Alex także się podniósł do pozycji siedzącej i objął mnie ramieniem. – Pokażemy jej, że nie zadziera się z Hayboeckami? – zapytał i uśmiechnął się.

- Daj spokój – wyrwałam mu się i wyszłam z pokoju. Zaraz za mną szedł Michael.

- Co chcesz zrobić? – zapytał, kiedy nakładałam kurtkę.

- Idę się przejść  - spojrzałam na jego zatroskaną minę. – Spokojnie, nie pójdę do niej ani do Stefana. Dajcie mi trochę swobody – wywróciłam oczami.

- Martwimy się o ciebie

- Michi, proszę cię. Przecież nie zrobię nic głupiego, jasne?

- Właśnie… jak się trzymasz? Nadal nie mogę mu przywalić? – zapytał, a ja się zaśmiałam.

- Nie, nie możesz. Poradzę sobie – uśmiechnęłam się i wyszłam.

Szłam w stronę skoczni. Jakaś siła pchała mnie w tamtą stronę. Nie rozumiałam tego, kiedy coś się działo szłam albo na Bergisel albo w nasze miejsce. Wciąż czułam tę tęsknotę za skokami i chyba nigdy się tego nie pozbędę. Przecież to było coś do czego byłam stworzona tak jak reszta moich braci. W chwili, kiedy byłam już na miejscu, pomyślałam o tym co się zdarzyło. Marisa była naprawdę wredna i głupia. Nie dochodziło do niej to, że między nią a Kreftem wszystko skończone? Że przecież spieprzyła sprawę? Teraz i ja spieprzyłam sprawę. Wiedziałam to, ale przecież zmiana zdania co kilka dni nie byłaby najlepsza. Postanowiłam więc, że dam sobie czas na przemyślenie. Wiedziałam, że Stefan mnie kochał, ale skoro był zazdrosny o Thomasa i uwierzył jakiemuś portalowi plotkarskiemu, musiałam poważnie zastanowić się nad nasz przyszłością. Kochałam go, nie wyobrażałam sobie bycia z kimkolwiek innym, ale nie mogłam w tamtym momencie pojechać do niego i rzucić się na jego szyję. Zranił mnie, nie ufał.

- Problemy? – usłyszałam za sobą, a kiedy się odwróciłam zauważyłam mojego najstarszego brata, Stefana. Uśmiechał się do mnie, a ja podeszłam do niego i przytuliłam się. – Co się dzieje?

- Chociaż ty nie pytaj – westchnęłam. – Skąd wiedziałeś, gdzie mnie szukać?

- Skąd przypuszczenie, że cię szukałem? Wpadłem powspominać – szturchnął mnie i spojrzał na skocznie. – Zrobiłbym wszystko, żeby znów skoczyć, wiesz?

- Możesz, ja nie.

- Przecież możesz robić inne rzeczy, Claro. Cokolwiek byś chciała, pójść na studia, albo założyć rodzinę. Inne dziewczyny nie mogą, nie teraz.

- Założyć rodzinę? Śmiejesz się ze mnie, prawda? – powiedziałam krzyżując ramiona na piersiach. – Po tym wszystkim…

- Nie chciałem cię urazić – zrobił przepraszającą minę. – Pomyślałem, że…

- Ty już może lepiej nie myśl – pogroziłam mu palcem.

- Słyszałem, że Michi ma niezłe wyczucie czasu – powiedział, a ja nie miałam pojęcia o co mogło mu chodzić. – Tylko mogłabyś zamykać drzwi na klucz.

O Boże.

- Musisz? Jesteś okropny

- W końcu jestem twoim bratem – zaśmiał się.

*

Kilka kolejnych dni zastanawiałam się, jak mogłam być taką kretynką. Najpierw zrywam ze Stefanem, a później po nocach tęsknię za nim i nie śpię. Nie daje mi też spokoju myśl o tym, że to Marisa za tym stała. Zastanawiałam się czy już zaczęła swoje próby odzyskania Krafta. Byłam zazdrosna, sama myśl, że jakaś inna kobieta chciała go mieć, mnie przerastała. Sama się zdenerwowałam, kiedy powiedział mi, że nie lubi, kiedy rozmawiam z Morgensternem, ale przecież i ja nie lubiłam, gdy chociażby rozmawiał z innymi. Tyle, że ja potrafiłam sobie z tym jakoś radzić.

Postanowiłam z nim porozmawiać. Kiedy wrócił tylko z kolejnych konkursów, pojechałam prosto do jego domu. Kiedy tylko mnie zobaczył, wpuścił mnie do środka. Razem poszliśmy do jego pokoju.

- Przepraszam – powiedziałam i spojrzałam w jego czekoladowe oczy, które tak kochałam. – Przepraszam, że wtedy w Klingenthal… Wiem, że żałujesz, ale zrozum mnie. Nie chcę, żeby coś takiego się powtórzyło, a możliwe, że się powtórzy.

- Wiem, że to Marisa – powiedział po chwili ciszy. – Ona zwariowała, zasypuje mnie dziesiątkami wiadomości, nawet do mojej mamy pisze. Próbowałem z nią porozmawiać, ale ona wciąż nie przestaje.

- Chcesz wrócić do niej? – coś ścisnęło mnie w żołądku.

- Co ty wygadujesz? Nie. Kocham ciebie i będę czekał tak długo ile będzie trzeba. Nikt nie działa na mnie równie mocno co ty. Kiedy tylko jesteś blisko, moje tętno wzrasta, trzęsą mi się dłonie, a gdy mnie całujesz kolana mi miękną. Nigdy nie czułem czegoś podobnego, ale podoba mi się to uczucie.

- Też cię kocham – szepnęłam. – Przytul mnie.

Chwilę później trwałam w jego objęciach. Nie mogłam zaprzeczyć, to właśnie tam czułam się najlepiej, to tam byłam bezpieczna. Wtuliłam się w niego mocno i poczułam jak głaskał mnie po plecach.

- To znaczy, że… - zaczął i odsunął się na tyle ode mnie, żeby spojrzeć w moje oczy.

- Tak – pocałowałam go delikatnie. – Ale musisz mi coś obiecać

- Co tylko zechcesz – uśmiechnął się, przejeżdżając kciukiem po moich ustach. Przez moje ciało przebiegł natychmiast dreszcz.

- Ufaj mi i daj trochę swobody. Kocham cię i nigdy w życiu bym cię nie zdradziła.

- Obiecuję – szepnął do moje ucha, kiedy znów się w niego wtuliłam.

- Muszę już wracać – niechętnie odsunęłam się od ukochanego.

- Claro?

- Tak? – przyjrzałam się mu.

- E, nic. Nic – powiedział zmieszany, a ja zmarszczyłam brwi. – Zobaczymy się jutro?

- Jasne – pocałowałam go zachłannie, a kiedy oderwałam się od niego oboje mieliśmy problemy z oddychaniem.

*

Siedziałam wraz z Alexem na kanapie w salonie, oglądając indywidualny konkurs Pucharu Świata. Stefan radził sobie naprawdę świetnie, byłam z niego bardzo dumna. Niestety nie można było powiedzieć tego samego o Michaelu. Jak na niego, radził sobie naprawdę źle, miałam nadzieję, że już niedługo jego świetna forma wróci i będę mogła podziwiać brata na podium. Kiedy tylko nadszedł czas na drugą serię i drugi skok mojego chłopaka, zacisnęłam mocno kciuki. W skupieniu przyglądałam się brunetowi. Mój bliźniak coś do mnie mówił, ale nie słuchałam go za bardzo. Kiedy tylko Stefan wylądował cieszyłam się jak głupia.

- Chyba będziesz musiała go jakoś nagrodzić, co? – poruszył brwiami.

- Ja cię zaraz trzasnę w ten durny łeb! – powiedziałam, ale tak czy inaczej się zaśmiałam.

Chwilę później Alex zaczął śmiać się jak chory na umyśle. Na początku nie miałam pojęcia o co mogło mu chodzić, ale załapałam, kiedy na ekranie telewizora zobaczyłam, że Stefan, którego numerem na plastronie było 69, z uśmiechem wskazał na niego i pomachał do kamery. Moja reakcja mogła być jedna, face palm połączony ze śmiechem.

- Coś czuję, że to do ciebie – powiedział Alex, przez co po chwili oberwał ode mnie w głowę. – Teraz nie masz wyjścia. Musisz nagrodzić głodnego chłopaka – znów się zaśmiał.

Nie miałam już na niego sił.

_________________

Cześć kochane!
Jestem z rozdziałem dziesiątym, który jest nawet dobry. Podoba mi się, oho.
No i nasz słoneczka się pogodziły, a narozrabiała Marisa. Ok, co pisała w SMSach do pani Kraft dowiecie się niedługo i powiem Wam, że będzie to "z życia wzięte", bo była mojego brata robiła to samo, ale my mieliśmy z niech ubaw tylko. :D
Ostatnia scena specjalnie dla Ciebie, Ada. <3 Wiem, że wiesz, że ją pisałam :D Mam nadzieję, że Ci się podoba xD
Buziaki i do następnego :*