Rozdział XIV

Siedziałam na łóżku hotelowym naprzeciwko Stefana, kiedy nagle objął mnie i popchnął na pościel. Wylądowałam pod nim i nijak mogłam wyswobodzić się z jego żelaznego uścisku. Chociaż z drugiej strony, nie chciałam tego robić. Zaśmiałam się i cmoknęłam go w usta. 

- Teraz już mi nie uciekniesz – szepnął i zaczął całować moje usta. – Smakujesz tak doskonale – powiedział, a chwilę później rozległo się pukanie do drzwi. Stefan zaklął pod nosem. 

- Clara, no. Wiem, że tam jesteście – usłyszałam głos mojego brata.

Westchnęłam ciężko i podeszłam do drzwi. Michael  ze swoim jak zwykle świetnym wyczuciem czasu. I tak byłam z niego dumna, bo zapukał. Coś nieprawdopodobnego. 

- Co? – zapytałam, otwierając drzwi i patrząc wyczekująco na blondyna. 

- Czyżbym w czymś przeszkodził? – zaśmiał się, ruszając brwiami. – Jaka szkoda

- Co chcesz? Gdzie zgubiłeś Claudię? – zapytałam niecierpliwie. Z wielką ochotą zamknęłabym przed nim te drzwi, ale wiedziałam, że nie dałby za wygraną i sterczał po drugiej stronie progu, aż w końcu zlitowałabym się nad nim.

- Ja właśnie po to – powiedział, uśmiechając się. – Wpuść mnie, ja to Krafta. 

Otworzyłam szerzej drzwi i wpuściłam go do środka. Spojrzałam od razu na Stefana, który leżał na łóżku z dłońmi pod głową. Kiedy zauważył przyjaciela, spojrzał pytająco. Zamknęłam drzwi i wyczekująco spoglądałam a to na brata, a to na chłopaka. Zachichotałam widząc jak blondyn tłumaczy, że potrzebuje wolnego pokoju na noc. Stefan od razu się zgodził, zresztą nie miałam zamiaru go wypuszczać do rana. Kiedy tylko Michael wyszedł, pokręcił głową i zaśmiałam się. 

- Chodź do mnie – brunet uśmiechnął się do mnie, a chwilę później byliśmy w tej samej pozycji, co przed paroma minutami. Jego usta znów napierały na moje.

- Tęskniłam za tym – uśmiechnęłam się szeroko. – Powiesz mi wreszcie o czym wtedy rozmawialiśmy? No wiesz… Kiedy to się stało

- Claro – westchnął i odsunął się ode mnie na tyle, by spojrzeć w moje oczy. – Obiecuję ci, że wszystko ci powiem, ale błagam… nie teraz – zaśmiałam się słysząc ostatnie słowa.

- A dlaczego nie teraz? – przygryzłam wargę, a dłonią przejechałam w dół torsu bruneta.

- Testujesz moją samokontrolę – złączył nasze czoła. – Jesteś niemożliwa

- Tak jak i ty – zachichotałam.

Uśmiechnął się i złożył pocałunek na mojej szyi, a potem kolejne. Dłońmi badał każdy milimetr mojego ciała. Już chwilę później czułam jego rosnące pożądanie. Kiedy poczułam jego wargi na moich, rozpięłam jego bluzę i zdjęłam ją z niego, rzuciłam ją w kąt, to samo stało się z koszulką. Złapałam za jego ramiona oddając się pieszczotom. Jego silne dłonie głaskały skórę pod bluzką, a po chwili zdjął ze mnie zbędne ubranie. Swoje usta przeniósł na mój dekolt, a później brzuch. Nie przerywając pocałunków, złapał za guzik moich spodni. Dłuższą chwilę się z nim siłował.

- Szlag by to – usłyszałam szepnięcie, a później poczułam szarpnięcie. Guzik odpuścił, a Stefan wydał z siebie dźwięk zadowolenia. 

Ściągnął ze mnie spodnie, a potem rzucił je gdzieś za siebie. Potem ściągnął swoje i położył się obok mnie. Poczułam jak brunet łapie za moje uda, a chwilę później siedziałam na nim. Nachyliłam się nad nim i pocałowałam go zachłannie. Całowaliśmy się jakby miał to być nas ostatni raz. Nie zauważyła nawet, kiedy znalazłam się pod nim, całkowicie naga. Z sekundy na sekundę czułam coraz większe podniecenie, a kiedy tylko poczułam go w sobie, jęknęłam. Był agresywny, ale tak bardzo mi się podobało, chyba nawet bardziej, niż gdy był delikatny. Po moim ciele rozlało się ciepło, a Stefan ukrył swoją twarz w moim ramieniu. Minęło sporo czasu nim nasze oddechy wróciły do normy. 

- Kocham cię – szepnął odgarniając moje mokre włosy z twarzy.

- Ja ciebie też, Stefciu – pocałowałam go i przetarłam dłonią jego spocone czoło.  

*

- Wróciłaś! – Alex od progu krzyczał i szczerzył się do mnie. – Ależ się za tobą stęskniłem, mała.

- Lepiej mów od razu co chcesz ode mnie – powiedziałam ściągając z siebie kurtkę.

Alex nigdy nie należał do ludzi, który bez powodu byli tak entuzjastyczni i mili. Doskonale wiedziałam, że chciał coś ode mnie. Może i normalnie cieszył się z mojego powrotu, ale nie aż tak. Za nic nie chciał mi powiedzieć o co chodziło. Prawdopodobnie dlatego, że rodzice kręcili się dookoła. Nim dotarłam do swojego pokoju, odbyłam dwie rozmowy przez telefon, jedną z Morgensternem, a drugą z moim najstarszym bratem. Dlaczego wszyscy w jednej chwili chcieli coś ode mnie? Nie dawali mi nawet chwili wytchnienia. Położyłam się na łóżku w pokoju i rozejrzałam się dookoła. I co, miałam tak zostawić to wszystko? Wyprowadzić się do Krafta? Oczywiście, że chciałabym móc budzić się każdego ranka obok niego, ale co z rodzicami? Co z Alexem? Zawsze byliśmy razem, nie wyobrażałam sobie, że mielibyśmy żyć oddzielnie. Wiedziałam, że taka była kolej rzeczy, ale… Od samego początku byliśmy razem, nierozłączni… Nie miałam pojęcia co zrobić. Zamknęłam oczy i westchnęłam. Niech ktoś podejmie za mnie tę decyzję.

- O czym tak zawzięcie myślisz?

Nie zauważyłam nawet, że obok położył się Alex. Wypuściłam powietrze z płuc, a swoją głowę położyłam na brzuchu bliźniaka.

- Co mam zrobić, Alex? – jęknęłam. Blondyn zrobił pytającą minę. – Stefan zaproponował mi, żebym z nim zamieszkała. Nie wiem czy chcę… To znaczy, wiem. Chcę. Tylko, że…

- Nie chcesz zostawiać mnie – dokończył za mnie, a ja skinęłam jedynie głową.

- To takie trudne

- Zgódź się. Prędzej czy później i tak zamieszalibyście ze sobą – zdziwił mnie tym.

- Ale…

- Przestań, przecież będziemy się odwiedzać, tak? – uśmiechnął się. – Widzę, że jesteście szczęśliwi. Przy nikim nie byłaś taka... Rozpromieniona. Pierwszy facet, który został zaakceptowany przez komisję braci Hayboeck.

Zaśmiałam się. Komisja braci Hayboeck?

- Czyli mam się zgodzić? – usiadłam i spojrzałam na niego pytająco.

- Tak, masz się zgodzić. Claro, przecież wy jesteście stworzeni dla siebie! 

- Nie będziesz zły? W końcu od zawsze byliśmy nierozłączni…

- Nie będę, nie możemy wiecznie mieszkać razem. Przecież w końcu założymy swoje rodziny, będziemy mieć małych skoczków… - zaczął wyliczać, a ja zachichotałam i przytuliłam się do niego.  

- Dzięki, jesteś kochany. To co chciałeś ode mnie?

- Musisz mi pomóc – objął mnie ramieniem. – Ann ma za dwa tygodnie urodziny i musisz mi pomóc. Co ja mam jej kupić? – jęknął z niezadowoleniem.

- Pójdziemy na zakupy, coś znajdziemy – wywróciłam oczami. – Dobra, spadaj. Śpiąca jestem.

*

Kiedy wyszłam spod prysznica i wróciłam do swojego pokoju, akurat zadzwonił mój telefon. Bez zerkania wiedziałam, że to Stefan. Odebrałam uśmiechając się szeroko do siebie.

- Słucham?

- Dobry wieczór, panno Hayboeck – usłyszałam jego głos.

- Dobry wieczór, panie Kraft – zachichotałam. – Stęsknił się już pan?

- Bardzo, droga panno. Porwę cię jutro, zgadzasz się?

- A dokąd? – zapytałam, siadając na łóżko.

- Chciałbym ci coś pokazać. Bądź gotowa na trzynastą

- No niech ci będzie – zachichotałam. – Śpiąca jestem, pogadamy jutro.

- Dobranoc, kochanie. Kocham cię mocno – uśmiechnęłam słysząc to wyznanie.

- Ja ciebie też, śpij dobrze.

Położyłam się pod ciepłą kołdrę i z uśmiechem na ustach, zasnęłam 

*

Przy śniadaniu, chłopcy jak zwykle się droczyli ze sobą. Ostatnio dali sobie spokój z denerwowania mnie i skupili się na sobie, więc mogłam odetchnąć. Słyszałam tylko niektóre słowa, ale zarówno ja jak i rodzice, nie byliśmy za bardzo przejęci tym co wygadywali Alexander i Michael.

Myślami byłam już przy Stefanie. Zastanawiałam się co chciał mi pokazać i dokąd chciał mnie zabrać. Z nim byłam gotowa pójść wszędzie. Miłość zamroczyła mnie i czasami gotowa byłam robić nierozsądne rzeczy.  

- Też mógłbyś się wyprowadzić, jak Clara – mało co nie zakrztusiłam się.

Alex chwilę po wypowiedzeniu tych słów od razu pożałował, kiedy poczuł na sobie moje zabójcze spojrzenie. Pech chciał, że wszyscy to usłyszeli i zaczęli patrzeć na mnie pytająco. No ładnie, nie chciałam, żeby to wszystko wyszło w takim momencie. Miałam ochotę zabić Alexa.

- Co on wygaduje? Claro? – pytanie z ust matki, wydało się gorsze niż wszystkie karcące spojrzenia i szlabany w dzieciństwie. O mamuniu, ratujcie mnie.

- No – przeciągnęłam. – Stefan mi zaproponował wspólne mieszkanie, ale ja jeszcze nie zdecydowałam – powiedziałam szybko. Brzmiało to jakbym tłumaczyła im się, że to nie ja zepsułam ulubioną zabawkę Michaela z dzieciństwa.

- Chcesz z nim mieszkać? – zapytał Michi. To nie był ton, którym zwykle posługiwał się dwudziestoczterolatek. – Poważnie?

- A ty, może nie zamierzasz zamieszkać z Claudią, co? – powiedziałam i skrzyżowałam ręce na piersiach. Teraz on zabijał mnie wzrokiem. Jeszcze trochę, a wszyscy się wzajemnie pozabijamy.

- Miałaś nikomu nie mówić – powiedział przez zęby. – Tobie coś powiedzieć…

- To po co się rzucasz? Jeśli będę chciała zamieszkać ze Stefanem, zamieszkam. Tobie nic do tego.

- Nie kłóćcie się! – krzyknęła mama, a kiedy zamilkliśmy dodała: - Miło byłoby, gdybyście się dogadali. Chociaż raz.

- Z nim nie można się dogadać – powiedziałam zła i wstałam od stołu.

 _____________

Hej! :3
Końcówka to trochę taka typowa dla mnie i mojego brata :D No cóż... Bracia są kochani :D 

Powiem wam, że jestem nawet zadowolona z tego rozdziału. ;)
Buziaki i trzymajcie się, kochane ♥