Rozdział XVI

Nie lubiłam, kiedy wyjeżdżał. Nie lubiłam zostawać sama. Z wielką chęcią razem z nim wybrałabym się na te konkursy. Nie mogłam i to było najgorsze. Jeszcze wtedy nie mogłam. Nie lubiłam też się żegnać. Stałam właśnie przytulona do niego.  Obejmował mnie swoimi silnymi ramionami i wydawało mi się, że z chęcią i on nie puszczałby mnie. Zacisnęłam dłonie na jego kurtce i wtuliłam się jeszcze bardziej. Kątem oka dostrzegłam Michaela, który całował Claudię. Uśmiechnęłam się pod nosem, a później uniosłam głowę i delikatnie pocałowałam usta Stefana. Poczułam jak się uśmiecha, a później oddaje pocałunek z równą delikatnością. W takich momentach moje nogi były jak z waty i cieszyłam się, że brunet mnie trzymał. Gdyby było inaczej z całą pewnością leżałabym na ziemi.

- Będę tęsknił za tym – poczułam jak przesuwa nosem po moim policzku. – Wrócę i wszystko zaczniemy wtedy, w porządku? – spojrzał w moje oczy. Pokiwałam jedynie delikatnie głową na znak zgody. – Twoi rodzice pewnie mnie znienawidzą – zaśmiał się, a ja spojrzałam na niego pytającym wzrokiem. – Zabieram ich maleńką, ukochaną córeczkę.

- Maleńką? – uśmiechnęłam się szeroko. – Chyba kilkanaście lat temu.

- Dla nich zawsze będziesz maleńką i ukochaną córeczką – powiedział i pogładził mnie po policzku. Moje ciało wciąż reagowało na jego dotyk z takim samym zachwytem jak wcześniej. Miałam nadzieję, że to się nigdy nie zmieni. – Dla mnie zawsze będziesz najpiękniejszą, najcudowniejszą… - przysunął usta do mojego ucha i szeptał. – Najseksowniejszą, najbardziej uroczą, o największym sercu, ukochaną.

- Widzę, że znów ujawnia się pana urocza strona, panie Kraft – znów się uśmiechnęłam.

- Tylko przy pani, panno Hayboeck – musnął moje usta. – Przy innych muszę być twardy – zaśmiał się.

- Przy mnie jesteś twardy dość często – szepnęłam i się zachichotałam. Jak się spodziewałam tak się stało, Kraft szybko zrozumiał o co mi chodziło, a na jego twarz wkradł się nawet rumieniec.

- Twój brat wciąż na nas patrzy. Coś czuję w kościach, że szykuje się poważna rozmowa w hotelu.

- Boisz się? – uniosłam brwi.

- Jestem trochę przerażony. Nawet nie wiesz jaki opieprz już raz od niego dostałem

- Spokojnie, bo on dostaje ode mnie – wtuliłam się w niego i zaczęłam jeździć dłonią po jego plecach. Stefan przysunął swoje wargi do mojego czoła, a ja przymknęłam oczy. Nie mam pojęcia jak długo tak trwaliśmy. – Kocham cię, już nie mogę się doczekać, aż wrócisz

- Też cię bardzo kocham, Claro. Nie rozumiem jak można kogoś kochać tak bardzo, jak można stracić głowę dla jednej osoby. Jestem taki szczęśliwy z tobą, tak bardzo – złożył pocałunek na moich ustach. – Jesteś moim największym skarbem

- Chyba musisz już iść – westchnęłam.

- Zadzwonię wieczorem – musnął moje usta.

- Bądź grzeczny – powiedziałam, kiedy już odchodził ode mnie. Zrobił kilka kroków, ale potem odwrócił się i podszedł do mnie, przygniótł moje wargi swoimi i mocno mnie objął.

- Teraz mogę iść – puścił mi oczko i chwilę później już go nie było.

Jak zwykle, Kraft zostawił mnie z, walącym jak oszalałe, sercem i trzęsącymi się nogami.

*

Po drodze do domu wstąpiłam do supermarketu. Miałam ochotę zrobić obiad dla rodziców i siebie. Lubiłam gotować i mówiąc nieskromnie, byłam w tym świetna. Czasami się zastanawiałam czy nie powinnam się tym zając bardziej zawodowo. Chociaż wolałam gotować dla rodziny i Stefana. Robiąc zakupy dostrzegłam Marisę przy stoisku z ubrankami dziecięcymi. Zmrużyłam oczy, zastanawiałam się co tym razem kombinowała. Nie chciałam jednak, żeby mnie zobaczyła, bo była zdolna do wielu rzeczy. Ostanie czego chciałam to kłótnia z byłą dziewczyną mojego ukochanego. Niestety, blondynka mnie dostrzegła i spojrzała z chęcią mordu.

- O proszę, złodziejka chłopaków! – krzyknęła podchodząc do mnie. To było żałosne jak się zachowywała. Tym bardziej, że to przez nią rozpadł się ich związek. Głupi babsztyl. – Proszę, proszę. Powodzi się, co? – wskazała na zakupy w koszyku. – Za pieniądze Stefana! Nie jest ci głupio?

- Tobie powinno być głupio – powiedziałam i chciałam ją wyminąć, ale złapała mnie za ramię. – Zostaw mnie, Mariso.

- To ty zostaw Stefana. On jest mój! Kocha mnie

- Czy ty się słyszysz? – próbowałam być spokojna. – Zdradziłaś go, złamałaś mu serce

- Jeszcze zobaczysz, że wróci do mnie. Zobaczy z czym ma do czynienia – machnęła dłonią w moją stronę i zlustrowała mnie wzrokiem. – Jesteś nikim, Hayboeck. Nie zasługujesz na niego

- Możliwe, ale ty tym bardziej na niego nie zasługujesz.

- ON JEST MÓÓÓJ! – krzyknęła i tupnęła nogą jak mała dziewczynka, kiedy zostawiłam ją na środku sklepu.

W środku gotowałam się. Czy ona naprawdę była taką desperatką? Czy z jej głową na pewno wszystko było w porządku? Próbowałam się uspokoić, ale moje starania spełzły na niczym. Wszystko dookoła mnie denerwowało. Miałam ochotę krzyczeć i dać w twarz pierwszej napotkanej osobie.

*

- Co za idiotka!

Siedziałam właśnie na łóżku, oparta o ścianę i rozmawiałam przez telefon z Alexem. Opowiedziałam mu o sytuacji z supermarketu i wiedziałam, że gdybym mogła widziec jego minę, rozbroiłby mnie. Nie chciałam na razie wspominać o Marisie Stefanowi, chciałam, żeby skupił się na skokach, a nie zaprzątał sobie głowy moimi problemami. Chociaż z drugiej strony, to był także jego problem. Musieliśmy sobie z tym jakoś poradzić, ale pomyślałam, że zrobimy coś z tym, kiedy już Kraft wróci.

- Nie mam pojęcia czego mogłabym się po niej jeszcze spodziewać. Przecież ona jest chora. Nikt normalny się tak nie zachowuje.

- Mówiłaś Kraftowi?

- Nie – pokręciłam głową. – Powiem mu, jak już wróci. Niech się teraz skupi na pracy

- Jak mógł w ogóle z nią być? Przecież ona jest niebezpieczna dla otoczenia! – nie mogłam zaprzeczyć, ale mimo wszystko, zaśmiałam się.

- Kochał ją – nie lubiłam rozmawiać o niej, ale sama zaczęłam temat. Wiedziałam, że to prawda, bo naprawdę ją kochał, i tak, ona pierwsza go miała. Tyle, że najważniejsze było to, że teraz był ze mną i widocznie nie chciał nawet rozmawiać o poprzednim rozdziale swojego życia.

- Kocha ciebie – głos brata wyrwał mnie z chwilowego zamyślenia. – Jesteś miłością jego życia. Jeśli któreś z was to zepsuje, będzie miało do czynienia ze mną.

- Do żadnego faceta nie czułam czegoś takiego, co czuję do niego. Czy to głupie?

- Zazdroszczę wam, nie wiesz jak. To znaczy… Kocham Ann, ale no nie wiem… To nie to samo co u was. Na kilometr widać, że się kochacie. Przy was chwili wysiedzieć nie można, bo stężenie cukru w powietrzu jest większe niż w krwi cukrzyków. Wariujesz jak go nie ma obok, on ma tak samo. A jak już się pokłócicie – zaśmiał się. – Najlepiej nie wchodzić wam w drogę.

- Ej! – zaśmiałam się, ale miał rację.

- A jak tylko cię skrzywdzi, to go zabiję

- Nie skrzywdzi mnie

- Matko – ziewnął. – Późno już. Pewnie twój Romeo do ciebie dzwonił, ale oczywiście się nie dodzwoni, bo od godziny rozmawiasz ze mną.

- Właśnie, Alex, idź już spać, albo coś – pośpieszyłam go. – Pa!

*

Kiedy tylko Stefan wrócił, ciągle się zastanawiałam czy powinnam porozmawiać z nim o dziwnej sytuacji z Probst. Nie chciałam go martwic, ale nie mogłam przecież tego tak zostawić. Mimo wszystko byłam osobą publiczną i wcale bym się nie zdziwiła jakby w jakiejś gazecie pojawiła się plotka na ten temat.

- Co jest? Jesteś ciągle nieobecna – poczułam usta Krafta na moim policzku, a jego dłonie obejmowały mnie w pasie. – Mów mi

Odwróciłam się i oparłam o blat kuchenny w domu rodziców mojego chłopaka. Nie wiedziałam co robić. Westchnęłam i stwierdziłam, że musi wiedzieć. Opowiedziałam mu wszystko, kilka razy mi przerywał i z każdą sekundą był coraz bardziej zdenerwowany.

- Mój Boże, Claro, tak cię przepraszam – powiedział i ukrył twarz w dłoniach. – Nie mam pojęcia co mam z nią zrobić. Nie chce dać mi… nam spokoju – westchnął.

- Może porozmawiaj z nią? – zaproponowałam. Oczywiście nie uśmiechało mi się zostawienie Stefana z byłą sam na sam, ale ufałam mu i wiedziałam, że nie zrobi nic głupiego.

- Spróbuję, ale nie obiecuję nic – przytulił mnie do siebie jak małe dziecko. – Teraz powinniśmy wprowadzać się naszego wspólnego domu, a nie…

Pocałowałam go i wtuliłam jeszcze bardziej w niego.

- Nie denerwuj się już tak – przejechałam dłonią po jego plecach. – Chcę spędzić czas z tobą, nie myśląc o problemach.

- Fifa? – uniósł jedną brew, a ja się zaśmiałam.

_________

Heej! :) 

Dzisiaj (po tygodniowej przerwie) przychodzę z szesnastym rozdziałem. 

Już jesteśmy baaardzo blisko końca.

Do kolejnego, buziaki :*