Rozdział VI

Nie wiem jak długo siedziałam wtulona w Stefana. Czułam się cudownie, teraz był tylko mój. Przez ten cały czas był ze mną, pomagał mi i znosił moje humorki. Przy nim wszystko inne nie miało znaczenia. Zawrócił w mojej głowie i nie wyobrażałam sobie, że mógłby zniknąć z mojego życia. Uśmiechnęłam w jego klatkę piersiową, a po chwili poczułam jego usta w moich włosach. Musiał wyczuć mój uśmiech, który z każdą chwilą robił się coraz szerszy.

- Chyba powinniśmy zejść na dół – ciszę przerwał Kraft.

- Chyba tak – westchnęłam i odsunęłam się od chłopaka, spoglądając w jego oczy. – Nie mówmy im na razie

- Dlaczego? – zmarszczył brwi. Miałam nadzieję, że nie pomyślał sobie, że się go wstydzę czy coś w tym rodzaju. Przecież tak nie było.

- Po prostu… - zaczęłam, skubiąc koniec koszulki.

- Chcesz się ukrywać? – zapytał. – Ja nie chcę. Chcę móc trzymać cię za rękę i przytulać przy innych. Chcę pokazać całemu światu jak piękną mam dziewczynę.

- To nie tak – spojrzałam na niego. – Powiemy im, ale nie dziś. Zresztą wszyscy są już pijani.

- Tylko nie my – zaśmiał się. – W porządku, skoro tak chcesz.

Nic nie odpowiedziałam tylko wpiłam się w jego usta. Od razu pogłębił pocałunek, przysuwając się jeszcze bardziej do mnie. Jego dłonie spoczęły na moich biodrach, a moje w jego czarnych włosach. Straciłam rachubę czasu, nie miałam pojęcia jak długo to trwało. W końcu odsunął się ode mnie i patrzył wprost w moje niebieskie oczy. W jego czekoladowych tęczówkach wesoło tańczyły iskierki.

- Zostań dziś ze mną – szepnęłam przy uchu Stefana. Jego usta delikatnie muskały moją szyję, przez co cicho pomrukiwałam.

- Z wielką przyjemnością – odpowiedział równie cicho.

Resztę wieczoru spędziliśmy razem. Najwidoczniej pozostała część towarzystwa nie przejęła się naszym zniknięciem, bo ani razu nikt nie przyszedł sprawdzić co się stało. Dziwiło mnie to trochę, ale biorąc pod uwagę fakt, iż na dole trwała libacja, może nie powinno. W pewnym momencie, kiedy siedzieliśmy na łóżku, oglądając stare zdjęcia i śmialiśmy się, poczułam jak usta Krafta znów spoczywają na mojej szyi. Siedząc za mną, objął mnie w pasie, tym samym przysuwając jeszcze bardziej do siebie. Odchyliłam głowę, pozwalając mu na kontynuowanie pieszczoty. Po pewnym czasie obrócił mnie przodem do siebie i wpił się w moje usta. Usiadłam na jego kolanach, i oplotłam jego ciało swoimi nogami. Kraft lekko pocałował mnie w ucho, a potem zjechał językiem na szyję, a później obojczyk. Jęknęłam z zadowolenia. Swoje dłonie przeniósł na moje pośladki, lekko je masując. W pewnym momencie popchnęłam go, przez co znajdowałam się nad nim. Poczułam jak jego dłonie wjeżdżają pod moją koszulkę, a po moim ciele przebiegł dreszcz pożądania. Przekręciliśmy się i po chwili był nade mną i całował mnie łapczywie. Drżącymi dłońmi złapałam za koniec jego koszulki i ściągnęłam ją z niego. Podniosłam się na łokciach i pocałowałam jego nagi tors, słysząc cichy jęk. Uśmiechnęłam się, kiedy złapał za dół mojej bluzki, która chwilę później leżała już na podłodze. Widziałam jak patrzył na mnie, na moje piersi w koronkowym staniku. Nachylił się i pocałował dekolt, a później brzuch, a między moimi nogami robiło się coraz goręcej. Złapałam za jego głowę i wymruczałam jego imię. Jedną dłonią rozpiął moje spodnie i ściągnął je ze mnie. Potem ja pozbyłam się jego. Spojrzałam na jego krocze i uśmiechnęłam się, widząc wypukłość. Usiadłam na jego kolanach i pozwoliłam mu na pozbycie się mojego stanika. Całował moje piersi, a ja wiedziałam, że niestety nie mogłam dać się ponieść emocjom. Lekko pociągnęłam za jego włosy, kiedy mnie całował i pieścił. Znów mnie położył i delikatnie zdjął moje koronkowe majtki. Chwilę później poczułam jak całował delikatnie wewnętrzną stronę moich ud. Kiedy wrócił do moich ust, złapałam za jego bokserki i ściągnęłam je z niego. Spojrzał na mnie pytającym wzrokiem, a ja jedynie kiwnęłam głową, zgadzając się. Chciałam tego, pragnęłam. Usłyszałam jak wziął głęboki oddech, a chwilę później wszedł we mnie. Z moich ust wydobyło się jęknięcie, zdecydowanie za głośne. Poruszał się wolno, ale z każdym pchnięciem przyśpieszał. Cicho wzdychał. Objęłam jego szyję i przyciągnęłam do siebie. Jęczałam i wzdychałam wprost do jego ucha. Stefan wypowiadał moje imię tonem, który mnie jeszcze bardziej podkręcał. Byłam coraz bliżej końca, ze wszystkich sił starałam się nie jęczeć głośniej niż szeptem.

- Cholera… Clara, nie mogę… Już dłużej nie wytrzymam – powiedział zdesperowany.

Zamknęłam oczy i skupiałam się na niesamowitym uczuciu, które rozprzestrzeniało się po całym ciele. Kraft dyszał ciężko, poruszając się raz wolniej, a raz szybciej. Ścisnęłam pościel, odchylając głowę do tyłu.

Opadł na mnie zmęczony. Przygryzł moją dolną wargę, a potem wcisnął swój język do mojej buzi. Całowaliśmy się jeszcze długo. Kraft oderwał się ode mnie i spojrzał w oczy. Dłonią odgarnął włosy z mojej spoconej twarzy.

- Chryste, dziewczyno – powiedział ciężko dysząc, zmuszając się do uśmiechu. – Zabijesz mnie.

Nic nie odpowiedziałam, tylko naciągnęłam na nas kołdrę. Wtuliłam się w jego nagi tors i chwilę później już zasnęłam.

Rano obudziłam się dość wcześnie, wciąż myślałam o tym, że czekało mnie powiadomienie moich kochanych braci, że byłam w związku z Kraftem. Pomyślałam sobie wtedy o tych wszystkich docinkach ze strony Alexa i Michaela. Nie byłam do końca pewna, czy starszy widział co się ze mną wtedy działo, że szalałam z miłości. Mój bliźniak natomiast wiedział, przed nim nie dałoby się nic ukryć.

- Wstawaj już - próbowałam obudzić mojego chłopaka.

Był całkowicie nagi, co pozwoliło mi na dokładne obserwowanie jego ciała. Zauważyłam parę zadrapań na ramionach skoczka. Westchnęłam, ale mimo wszystko się uśmiechnęłam. Poprzednia noc była cudowna.

- Widzisz co mi zrobiłaś? - Stefan zauważył, że bacznie przyglądałam się jego zadrapaniom.

- Powinieneś się ubrać - powiedziałam.

Nagle ktoś z wielkim impetem wpadł do mojego pokoju. Kraft złapał za kołdrę i naciągnął ją na siebie, jednocześnie odkrywając mnie. Michael, który wszedł właśnie do środka, zamknął oczy przykładając dłonie do twarzy.

- Nie patrzę, spokojnie. Wytłumaczy mi ktoś jak ten pan znalazł się nagi w twoim łóżku? - odwrócił się w drugą stronę, stając do nas plecami. Złapałam za jeden z końców kołdry i pociągnęłam do sobie, zakrywając się.

- Mam ci tłumaczyć po co kobieta i mężczyzna leżą nago w łóżku, braciszku?- zapytałam.

- Następnym razem uprzedźcie - Michi wychodząc z pokoju, pokręcił głową.

- Następnym razem zapukaj - krzyknęłam, aby usłyszał.

Spojrzałam na zawstydzonego Stefana i zaśmiałam się. Chociaż w tej sytuacji najbardziej zawstydzony był z pewnością mój brat. Złożyłam ustach Krafta pocałunek i wyszłam z łóżka, zbierając swoje ubrania. Czułam na sobie jego wzrok, przyglądał się mojemu każdemu krokowi. Podniosłam z paneli jego bokserki i rzuciłam w niego.

- Ubierz się  - powiedziałam, śmiejąc się.

*

Stefan nie chciał opuszczać mojego pokoju, tym bardziej dlatego, że bał się reakcji swojego przyjaciela. W końcu spał z jego siostrą. Po długich namowach, wyszedł. Jednak starał się po drodze nie wpaść na któregoś z Hayboecków. Oboje byliśmy pewni, że Alex już wiedział. Za to ja wiedziałam, że mój bliźniak będzie miał mi za złe, że nic mu nie powiedziałam. Tylko problem polegał na tym, że nie miałam chwili na to.

Kiedy po południu wyszli na trening, postanowiłam, że także wybiorę się na Bergisel. Nie chciałam iść sama, więc zadzwoniłam do Morgensterna, który tak jak ja, miał zamiar podglądać swoich przyjaciół. Gdy pojawiliśmy się na skoczni, mogliśmy obserwować treningowe skoki kadry Austrii. Kiedy tylko na belce pojawił się dwudziestodwulatek w różowym kasku, uśmiechnęłam się szeroko, co nie umknęło uwadze Thomasa.

- Kto by pomyślał? – zaśmiał się. – Clara Hayboeck i Stefan Kraft?

- Miłość jest ślepa – odpowiedziałam unosząc kąciki ust.

Zaraz po niemal idealnym lądowaniu, Stefan podszedł do mnie i obdarował mnie słodkim pocałunkiem. Spiorunował Morgensterna wzrokiem, albo mi się wydawało, albo Kraft nie był zadowolony widząc mnie w towarzystwie Morgiego. Był zazdrosny? Nie, na pewno nie.

- Pójdziemy później na spacer? – zapytałam, przytulając się do napiętego ciała chłopaka.

- Nie mogę – powiedział niezadowolony. – Obiecałem mamie, że pojadę z nią do babci. Może jutro?

- No dobrze – westchnęłam. Miałam nadzieję, że znajdzie dla mnie wolną chwilę, ale przecież nie mogłam być zła. Jego babcia ostatnio ciągle chorowała i należała jej się chociaż chwila z wnukiem.

- Kraft! – do naszych uszu dobiegł donośny głos trenera Kuttina. Oboje zrobiliśmy niezadowolone miny, a wciąż stojący obok Thomas zaśmiał się z nas. – Nie czas na amory.

- Idę, idę – odpowiedział brunet i cmoknął mnie w czoło, a ja przytuliłam się do niego. – Nie wiem czy się jeszcze dziś zobaczymy.

- Chyba nie – przejechałam dłonią po jego policzku. – Do jutra.

Z Thomasem stałam jeszcze przez jakiś czas, komentując skoki, oddawane przez chłopaków. Oczywiście, że w pewnym stopniu bolało mnie serce, że oni mogli, a ja nie. Tyle, że to nie miało znaczenia, bo nie mogłam już tego zmienić, tak miało już być.

Kiedy wracałam wraz z dwoma braćmi do domu, Alex wcale się nie odzywał. Michael wypytywał mnie o szczegóły związku z Kraftem, a bliźniak po prostu słuchał i nie odezwał się ani słowem. Denerwowało mnie to, ale chyba go rozumiałam. Sama mu przecież powiedziałam, że gdyby było coś między mną a Stefanem, byłby pierwszą osobą, która dowiedziałaby się o tym. Niestety tak nie było. Michi też by nie wiedział jeszcze, gdyby nie jego poranny nalot.

*

Zaraz po powrocie do domu, Alexander zniknął. Wyszedł, zostawiając swoją komórkę.  Miałam pewne przypuszczenia, ale nie byłam pewna. Były dwa wyjścia, albo był z Ann, albo w naszym miejscu. Chociaż gdyby był ze swoją dziewczyną prawdopodobnie zabrałby ze sobą telefon. Przecież ten dzieciak był od niego uzależniony. Jedynie, kiedy chciał coś przemyśleć, telefon nie był mu potrzebny. Przez pewien czas, starałam się robić wszystko, żeby nie myśleć o bracie, ale przyniosło to marne skutki. Postanowiłam więc, że porozmawiam z nim. Czułam się trochę winna jego zachowaniu, ale przecież mógł załatwić to inaczej. Na przykład poprzez rozmowę ze mną.

Nad rzeką Inn, zauważyłam go. Siedział pogrążony w myślach. Nie znosiłam takiego widoku. Podeszłam do niego i usiadłam obok, a Alex nawet na mnie nie spojrzał. Wciąż siedział ze spuszczoną głową.

- Co się dzieje? – zapytałam, przerywając ciszę, która mnie przytłaczała. – Jesteś zły?

- Nie powiedziałaś mi. Myślałem, że mi ufasz i mówisz o wszystkim – odrzekł z wyraźną aluzją.

- Ufam, ale to wszystko wydarzyło się tak szybko.

- Widzisz to? – zapytał, ale ja nie byłam do końca pewna o co mu chodziło. – Oddalamy się od siebie. Kiedyś byliśmy niemal nierozłączni, a teraz każde żyje swoim życiem.

- Każdy ma swoje życie – powiedziałam spokojnie. – Nie będziemy przecież nierozłączni na zawsze. Ty będziesz miał swoją rodzinę, a ja swoją. Nie będziemy mieć czasu na siebie.

- Nie chcę tak. Chcę moją siostrę w każdej chwili.

- Możesz przecież na mnie liczyć w każdej sekundzie swojego życia. Bądź pewny, że będę zawsze – oparłam głowę o jego ramię.

- Cieszę się, że powiedziałaś mu co czujesz. On w życiu nie zrobiłby tego pierwszy.

- Marisie… - zaczęłam, ale przerwał mi.

- Marisa to inna bajka – fuknął. – Ani w jednym procencie nie dorasta ci do pięt. Poza tym ona go zdradzała.

- W życiu bym go nie zdradziła. W życiu bym nikogo nie zdradziła

- Wiem – uśmiechnął się. – Jesteś moją siostrą.

Mamo, tato, dziękujemy za to, jak nas wychowaliście.

______________

Cześć Kochane moje.
Po pierwsze, chcę bardzo podziękować za komentarze pod poprzednim rozdziałem. Kiedy je czytałam, aż cieplutko robiło mi się na sercu. Dziękuję!
Po drugie, chcę Was przeprosić. Ostatnio byłam mało aktywna, to znaczy zostawiałam Wam komentarze pod rozdziałami, ale nie były one takie jakie powinny być. Teraz będzie już tylko lepiej. Z pewnym powodów rodzinnych nie miałam nastroju do kompletnie niczego.
Po trzecie (spokojnie, ostatnie), sama nie wiem co myśleć o tym rozdziale. Napisałam go w jakieś dwie godziny, nie jest idealny, ale z powodu tych właśnie spraw rodzinnych (bardzo bliskich memu sercu, naprawdę bliskich) nie miałam czasu wcześniej pisać. A tym bardziej w ciągu tego tygodnia, kiedy to kompletnie wszystko straciło sens. Muszę sobie jednak jakoś radzić, nie? :)
Komentujcie i oceniajcie moje wypociny, które nadal nie są takie jakie chciałabym, żeby były.
Buziaki i trzymajcie się tam cieplutko. :*