Rozdział VII

Dni mijały nam zbyt szybko. Czas, który spędzałam ze Stefanem wydawał się taki krótki. Niestety, ten czas musiał się skończyć. A kiedy kończy się sielanka, zaczyna się sezon. Chciałam też jechać, ale stwierdziłam, że na początku, kiedy to dość często będą wracać, nie było sensu. Od samego rana byłam zdenerwowana. Alex i Michael zauważyli, że lepiej nie zaczepiać mnie, bo może się to źle skończyć.

- Jadę do Stefana – rzuciłam do rodziców i braci, którzy siedzieli w salonie i oglądali jakiś kretyński film. Nie mogłam siedzieć z nimi, bo moje myśl wciąż krążyły dookoła pana Krafta. – Chyba nie wrócę na noc.

Wszyscy spojrzeli na mnie. Michael i Alex wywrócili oczami i powrócili do oglądania, mama uśmiechnęła się do mnie pogodnie, a tata zmarszczył czoło, ale po chwili również jego kąciki ust uniosły się. Cieszyło mnie to, że nikt nie miał nic przeciwko mojemu związkowi ze Stefanem. Czasami tylko boi bracia coś marudzili, ale nie było z nimi jakoś źle. Może i Michaelowi zabierałam przyjaciela dość często, ale on za to odzyskał Claudię! Alex męczył mnie, że nie spędzamy praktycznie razem czasu, ale przecież wcześniej ja byłam w takiej sytuacji. Ciągle latał wszędzie z Ann, a mnie miał gdzieś.

Pod domem państwa Kraft zjawiłam się dość szybko. Nie byłam pewna czym to było spowodowane, ale nie zdziwiłabym się, jakbym dostała mandat za przekroczenie prędkości. Zdarzyło mi się to już raz, ale nikt o tym nie wiedział. Nikt, oprócz Alexa, który przez pół roku mi to wypominał. Kiedy zadzwoniłam do drzwi otworzyła mi uśmiechnięta mama Stefana, która najwidoczniej gdzieś wychodziła, bo miała na sobie kurtkę. Dopiero po jakimś czasie zauważyłam pana Krafta w samochodzie. Czyli gdzieś jechali. Od razu wpuściła mnie do środka i ruszyłam w stronę pokoju mojego chłopaka. Zapukałam.

- Daj już mi spokój, mamo – jęknął, a ja się zaśmiałam. Nacisnęłam klamkę i ustałam w progu. – Przecież mówi… O, Clara? – od razu się uśmiechnął i podszedł do mnie. Pocałował mnie na przywitanie i pociągnął w stronę swojej prawie spakowanej torby.

- Chcesz, żebym ci pomogła? 

- Posiedź sobie, zaraz skończę – powiedział i wrócił do wykonywanej czynności. – Myślałem właśnie o tobie.

- Co takiego myślałeś, jeśli można wiedzieć?

- Jaką to mam piękną i seksowną dziewczynę – pogładził mnie po włosach.

- Czy to ironia? Przecież jestem koścista – zaśmiałam się. – I płaska.

- Proszę cię – wywrócił oczami i jedną dłoń położył na mojej piersi, drugą zaś na pośladku. – A to co to jest, co? I to?

- Zabieraj łapy – zaśmiałam się. – Pakuj się lepiej.

- Zostaniesz na noc? – oczy mu się zaświeciły, pokręciłam głową, znów chichocząc.

- Jeśli tylko mnie przygarniesz – powiedziałam, na co mnie pocałował w policzek. – Gdzie się wybierają twoi rodzice?

- Do Wiednia – zmarszczył brwi. – Podobno mam tam jakąś ciotkę. Chcieli mnie wziąć ze sobą, no ale…

- Jutro wyjeżdżasz – westchnęłam.

- Chodź tu – odwrócił się do mnie i rozłożył szeroko ramiona. – Zdążę dokończyć – bez słowa wtuliłam się w niego. – Wiesz… Może to zabrzmi strasznie głupio, ale chyba od zawsze coś do ciebie czułem. Tyle, że nie myślałem o tym. Miałem przecież Marisę, a ty chodziłaś z… jak mu tam…

- Danielem – wywróciłam oczami.

- No właśnie. Oczywiście, czułem się dziwnie, kiedy was razem widziałem, ale nie dopuszczałem do siebie myśli, że mógłbym być zazdrosny. Dlaczego miałbym? Byłem przecież szczęśliwy z Marisą, a przynajmniej tak mi się wydawało. Potem rozstałaś się z Danielem, a ja poczułem ulgę. Wmawiałem sobie, że to dlatego, że tobie będzie lżej, ale teraz wiem, że… Nie chciałem, żebyś spotykała się z kimkolwiek – pokręcił głową i się zaśmiał. – Pod koniec mojego związku z Marisą, ciągle się kłóciliśmy. Naprawdę miałem już jej dość, chociaż kiedy nakryłem ją, jak mnie zdradzała, nie powiem bolało. Szybko mi przeszło. Może to za sprawą Michiego? Może twoją? Nie mam pojęcia, ale szybko pojąłem, że to w tobie byłem zakochany. Nie wiedziałem co robić. Bałem się, że mnie odrzucisz, a z tym mogłem sobie już nie poradzić. Postanowiłem więc, że zadowolę się przyjaźnią, ale nie… Z dnia na dzień kocham cię coraz bardziej, chociaż nie sądzę, że można dla kogoś stracić głowę aż tak.

- Stefan… - wtuliłam się w jego klatkę piersiową. Brunet pogładził moje włosy. – Kocham cię – szepnęłam patrząc w jego oczy. – Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo.

- Chyba jednak wyobrażam sobie – pocałował mnie zachłannie.

Chwilę później leżałam na jasnych panelach w pokoju chłopaka, a on całował mnie w usta i szyję. Zdjęłam ze Stefana biało-czerwoną koszulkę z logiem Bayernu Monachium i rzuciłam ją za siebie. Tak lepiej. Brunet zaczął rozpinać guziki w mojej turkusowej koszuli. Po każdym odpiętym, całował mnie coraz niżej. Kiedy tylko pozbył się tkaniny, wstał i pociągnął mnie w stronę łóżka. Znów był nade mną, dotykając i całując każdy milimetr mojego rozgrzanego już ciała. Kiedy znów powrócił do moich ust, złapał za zamek od moich spodni. Chwilę później leżałam jedynie w bieliźnie. Znów błądził po całym moim ciele, powodując rosnące pożądanie i przyjemne dreszcze. Kraft na chwilę przestał i spojrzał prosto w moje oczy.

- Kocham cię i to się nigdy nie zmieni – szepnął, a ja podniosłam się na łokciach i pocałowałam go namiętnie.

Po chwili to ja byłam na górze, siedząc na nim, czułam jego rosnące podniecenie. Rozpięłam jego spodnie, a skoczek pomógł mi w pozbyciu się ich. Jego dłonie zacisnęły się na moich pośladkach, a ja jęknęłam zadowolona. Nawet nie zauważyłam, kiedy znów leżałam pod nim całkowicie naga. Przyciągnęłam go do siebie, kiedy nasze ciała się połączyły.

*

Właśnie takich momentów nie znosiłam. Nie znosiłam, kiedy musiałam się żegnać. W każdym razie teraz tego nie znosiłam, bo w przeszłości jakoś specjalnie mi to nie przeszkadzało i wciąż nie rozumiałam wszystkich, którzy mi powtarzali, że będą tęsknili. Teraz wiedziałam o co im chodziło. Nie chciałam wypuszczać Krafta. Chciałam żeby ze mną został, chciałam go mieć każdego dnia i każdej nocy, aż do końca naszych żyć. Jednak to było nie możliwe. Miał zawody, na których musiał dać z siebie wszystko. Jak zawsze, zresztą.

Jechaliśmy właśnie moim samochodem na lotnisko, gdzie mieliśmy spotkać  innych skoczków. Brunet prowadził mój samochód, a ja jedynie od czasu do czasu dotykałam jego ramienia lub przeczesywałam jego włosy. Widziałam ile silnej woli potrzebował, żeby nie zatrzymać się i rzucić na mnie. Kiedy tylko pojawiliśmy się na lotnisku, ujrzałam Michaela i uśmiechnęłam się do niego. Ten wywrócił oczami. Nie byłam pewna czy na mój widok, czy widok mnie ze Stefanem.

- Będę tęskniła – powiedziałam w stronę mojego chłopaka, kiedy staliśmy niedaleko reszty austriackiej kadry. Stefan przyciągnął mnie za biodra i wpił w moje usta.

- Ja za tobą też – powiedział między pocałunkami. Nagle usłyszeliśmy chrząknięcie z ust Michiego. Zachichotałam.

- Kocham cię – pocałowałam Stefana, który z uśmiechem mnie przytulił.

- Ja ciebie też, kochanie – cmoknął mnie w czoło.

- Darujcie sobie chociaż tu – Michael jęknął. – Jak macie na siebie taką ochotę, to idźcie do toalety czy coś, a nie na oczach ludzi.

Kidy tylko chłopacy odeszli, wróciłam do samochodu. Od razu poczułam się… źle. Wiedziałam, że przecież w domu był Alex, ale to nie było to samo. Oczywiście, dobrze, bo mogłam mieć więcej czasu dla niego, skoro ostatnio oddaliliśmy się od siebie. Może znów mogłoby być jak kiedyś?

*

Kiedy leżałam na łóżku, zadzwonił mój telefon. Nie mógł być to ani Stefan ani Michi, bo przecież właśnie byli w samolocie. Z tego powodu nie chciało mi się nawet sprawdzać, kto się dobijał. Jednak namolne dzwonienie nie ustawało, więc odebrałam.

- Halo?

- Hej siostra! – usłyszałam znajomy wesoły głos.

- O, hej Bastian. Nie spodziewałam się, co u ciebie? – zaśmiałam się.

Bastian był moim kuzynem i kiedyś zawsze jeździłam do niego na wakacje. Spędzaliśmy dużo czasu razem, ale od ostatniego spotkania minęły trzy lata.

- Za jakieś pięć minut będę pod waszym domem. Mam nadzieję, że jesteś.

Jak powiedział tak też zrobił, bo kiedy otworzyłam drzwi po kilku minutach, zauważyłam rozpromienionego wysokiego szatyna. Od razu zaprosiłam go do środka i przytuliłam. Tak dawno nie widziałam mojego wkurzającego, a zarazem kochanego kuzyna.

Siedzieliśmy pół dnia rozmawiając i wspominając stare czasy. Wciąż się śmiałam, chociaż na chwilę odciągnęłam myśli od tęsknienia za Stefanem.

- Ktoś tu ma chłopaka – wyszczerzył się i poruszył brwiami, a ja spojrzałam na niego pytająco.

- Skąd wiesz?

- Jak ktoś jest znany i spotyka się z kimś też znanym, to cały kraj o tym mówi – zaśmiał się.

Kiedy po obiedzie ugotowanym przez mamę, siedzieliśmy w salonie wraz z moimi rodzicami, postanowiliśmy wybrać się do klubu. Trzeba było jakoś nadrobić czas, kiedy się nie widzieliśmy, a poza tym Bastian stwierdził, że dobrze mi to zrobi. Nie pozostało mi nic, jak się zgodzić.

Przebrałam się w jakąś sukienkę i wraz z Bastianem poszłam do klubu. Przez całą drogę śmialiśmy się, tak jak kiedyś.

Kiedy siedzieliśmy przy barze i piliśmy trzeciego z rzędu drinka., poczułam, że alkohol uderzył mi do głowy.

- Pani już podziękujemy. Wracamy – powiedział szatyn, gdy chciałam zamówić kolejną porcję napoju alkoholowego.

Nie piłam często, dlatego te trzy drinki dosłownie ścięły mnie z nóg. Próbowałam wstać z krzesła, ale omal co się nie przewróciłam, w ostatniej chwili złapał mnie mój kuzyn.

- Oj, słabą mamy główkę – powiedział, kręcąc głową, gdy wychodziliśmy z klubu.

Bastian prowadził mnie pod ramię, abym zdołała wrócić do mieszkania bez żadnych upadków, chociaż było ciężko, bo nogi odmawiały posłuszeństwa. Nagle wokół nas pojawiło się dużo ludzi i zapanowało zamieszanie, którego mój mózg w tym stanie, nie dał rady ogarnąć. Po około półgodzinnej drodze, dotarliśmy do mojego rodzinnego domu. Całe szczęście, rodzice już spali, więc nie mogli zobaczyć mnie w takim stanie. Szatyn odprowadził mnie do mojego pokoju, gdzie położyłam się do łóżka. Przebrałam się w koszulkę Krafta, którą ostatnio u mnie zostawił i wróciłam do łóżka. Przez helikopter w głowie początkowo nie mogłam zasnąć, jednak po pewnym czasie udało mi się.

Rano obudził mnie dźwięk telefonu, który ranił moje uszy. Głowa bolała mnie niemiłosiernie, ale kiedy na wyświetlaczu zauważyłam imię ukochanego, od razu się uśmiechnęłam i odebrałam.

- Hej kochanie –  przywitałam się, uśmiechając się do siebie.

- Tylko nie zaczynaj się tłumaczyć. Wszystko już widziałem. Wiesz co? Nie ma mnie jeden dzień, a ty robisz takie rzeczy? Zawiodłem się na tobie – wręcz krzyczał do słuchawki.

Zaniemówiłam, nie miałam pojęcia o czym mówił.

- Stefan, o co chodzi? – zapytałam.

- To ty mi powiedz o co chodzi? Nie wystarczam ci?
_______________

Witam bardzo serdecznie!
Dzisiaj oddaję w wasze ręce rozdział VII ;)
Ściskam :*