Rozdział VIII

- O czym ty mówisz? – zapytałam.

Ból głowy nasilił się, ale nie mogłam o tym myśleć. O co mu chodziło? Przecież nigdy… O cholera.

- Wejdź sobie na Internet i poczytaj skoro już nic nie pamiętasz. Kończę, nie mam ochoty z tobą rozmawiać – rozłączył się.

Odłożyłam telefon i westchnęłam. Poczułam jak w moich oczach zbierają się łzy, przecież to nie mogła być prawda. Wzięłam laptopa i weszłam w pierwszy lepszy portal plotkarski. Od razu zauważyłam artykuł o tytule: „Clara Hayboeck zdradza Stefana Krafta?”. Zacisnęłam dłoń w pięść, byłam wściekła. Coraz bardziej nienawidziłam dziennikarzy, byłam prawie pewna, że ktoś zrobił mi zdjęcie z Bastianem i im wysłał. Kiedy weszłam w artykuł, zauważyłam zdjęcie, na którym szłam przytulona do Bastiana. Stefan musiał pomyśleć, że go zdradziłam, bo przecież nie znał mojego kuzyna. Wzięłam kilka głębokich oddechów i zadzwoniłam do niego.

- Coś jeszcze masz mi do powiedzenia na pożegnanie? – zapytał obojętnie.

- Na pożegnanie?

- Nie sądzisz, że to nie ma sensu? Wywinęłaś mi taki numer! Po tym co zrobiłaś… wiem, że pomyliłem się co do ciebie – powiedział, a po moich policzkach zaczęły spływać łzy. Nie zachowywał się jak Stefan, nie jak mój Stefan.

- To był mój kuzyn, ale masz rację. To nie ma już sensu – rozłączyłam się i rzuciłam telefon na łóżko.

Było zbyt pięknie, coś musiało się zepsuć. Od początku wiedziałam, że to wszystko działo się zbyt szybko. Dlaczego nie dał mi się wytłumaczyć? Przez jedno głupie nieporozumienie straciłam kogoś kogo kochałam.

Przebrałam się i zeszłam do kuchni, gdzie wpadłam na Bastiana. Nie chciałam zwalać na niego winy, bo przecież nic nie zrobił. Ja też nie czułam się winna, przecież tylko wyszłam do klubu z kuzynem. Zastanawiałam się jeszcze czy chciałam naprawić sytuację ze Stefanem. Kochałam go jak wariatka, ale strasznie mnie zabolało, że od razu stwierdził, że go zdradziłam. Mógł chociaż zapytać Michaela! Przecież… Ech, lepiej nawet o tym nie myśleć. 

- Widziałaś? – wskazał na telewizor, gdzie pokazali nasze zdjęcie. – Nienawidzę dziennikarzy.

- Zerwał ze mną. Myśli, że zdradziłam go z tobą – znów się rozpłakałam.

- Obiecuję, że go zabiję za to, że przez niego cierpisz – objął mnie, na co się uśmiechnęłam. – Skoro on i Michi to tacy wielcy przyjaciele…

- Mam to gdzieś – westchnęłam.

- Trzeba jakoś twoje myśli odciągnąć od niego – powiedział. Miał rację, myślenie o Krafcie mogło się źle skończyć. – Zagramy w Fifę.

- Nie – znów zaczęłam płakać. – Uwielbiałam z nim grać.

*

Po południu zostawiłam Bastiana z mamą, która wyjątkowo się za nim stęskniła i ani na chwilę nie puszczała go. Korzystając z okazji wyszłam posiedzieć tam gdzie zawsze. Alex był u Ann, więc wiedziałam, że na pewno będę sama. Chciałam wszystko przemyśleć. Dlaczego zawsze wszystko musiało się psuć? Kiedy na moment było dobrze, zaraz wszystko musiało się… spieprzyć? Zastanawiało mnie, kto zrobił to zdjęcie. Przecież dziennikarze nie chodzili nocą po klubach. Przez moment pomyślałam, że to Daniel, ale to nie miałoby sensu. Sam nie odzywał się do mnie, więc wątpiłam w to, że chciał rozwalić mój związek.

- Co ty odwalasz? – usłyszałam za sobą, a kiedy się odwróciłam zauważyłam Alexa. Zawsze musiał pojawiać się w najgorszym momencie. – Kraft do mnie dzwonił.

-  Ciekawe po co – westchnęłam, a chwilę później poczułam jak bliźniak mnie obejmuje.

- Hej, co się dzieje? Wszędzie mówią, że zdradziłaś Stefana?

- Jakiś idiota zrobił mi i Bastianowi zdjęcie – przytuliłam się do blondyna. – Przecież nie zrobiłabym czegoś takiego.  Kocham go.

- Wiem – pogłaskał mnie po włosach. – Pewnie już i tak Michi mu wszystko wytłumaczył. Mała, nie płacz. Będzie dobrze.

- Nie będzie – odsunęłam się od niego.

- Porozmawiaj z nim raz jeszcze. Zwariował, kiedy zobaczył jakiegoś kolesia w twoim towarzystwie. Przecież on cię kocha jak szaleniec.

- Ja nie wiem, czy chcę.

Chciałam mu wytłumaczyć wszystko, ale z drugiej strony byłam na niego zła. Pomyślał, że go zdradzam. Nie ufał mi? Kiedy tylko wróciliśmy do domu, zamknęłam się w sypialni i wzięłam do ręki telefon. No ładnie, pięćdziesiąt siedem nieodebranych połączeń od Stefana i dwadzieścia od Michaela. Oraz zawalona skrzynka wiadomościami. Zaczęłam czytać.

10:33 Claro, odbierz.

10:42 Super, księżniczka się obraziła. Nie to nie.

12:01 Powinniśmy porozmawiać.

13:13 Odezwij się!

15:55 Przepraszam, jestem kretynem.

16:08 Zaczynam się martwić! Odbierz.

17:46 Wybacz mi, jestem najgorszym dupkiem i łajzą.

17:58 Proszę, daj znak. Claro, kocham Cię i przepraszam. Wybacz.

Ukryłam twarz w dłoniach. Biłam się ze swoimi myślami. Jedna część mnie chciała do niego zadzwonić i powiedzieć jak bardzo go kocha, a druga kompletnie olać. Położyłam się na łóżku, kiedy mój telefon znów zadzwonił. Michi

- Halo? – odezwałam się.

- On zwariował – przymknęłam powieki. – Oszalał.

- Michi, daj spokój. Sam tego chciał. Zostawił mnie.

- Tak, wiem. Kiedy mu powiedziałem, że to na prawdę tylko kuzyn… - przerwał na chwilę. – Kraft, zostaw to! – co się tam działo? – Kompletnie nie mogę się z nim porozumieć. Napisz mu chociaż, żeby się nie martwił, bo on sobie krzywdę zrobi.

Rozłączył się, a się przeraziłam jego słowami. Jak to oszalał, chciał sobie coś zrobić? Już wybrałam jego numer, kiedy poczułam, że nie mogę. Byłam na niego wściekła. Znał mnie przecież, wiedział, że nienawidzę zdrady. Z drugiej strony już raz go to spotkało. Nie potrafiłam się na nic zdecydować. Po chwili dostałam kolejnego SMSa.

Jestem największym idiotą. Wiem to. Zdaję sobie z tego sprawę. Nie zdradziłabyś mnie nigdy, jesteś najcudowniejszą kobietą na świecie. Kocham Cię jak nikogo innego. Nie mogę znieść tego, że przez moją zazdrość tracę Cię. Claro, proszę. Odezwij się. Jedno słowo, a będę spokojniejszy. Wiem, że rozmawiałaś z Michim i wiem, że jesteś na mnie zła. Masz rację. Po prostu powiedz, że nic Ci nie jest, że jesteś cała i bezpieczna. Boję się o Ciebie. Kocham Cię i przepraszam.

Cholera jasna. Zmiękczył mnie, po moich policzkach spływały łzy, ostatkami sił broniłam się przed zadzwonieniem do niego. Nikt nie potrafił tak pięknie mówić. Nikt nigdy nie kochał mnie w taki sposób, w jaki robi to Kraft. Gdybym mogła, poleciałabym do niego, żeby tylko go przytulić. Nie mogłam. Nie mogłam też odpuścić, bo w głębi serca, to strasznie bolało. Myślałam, że taka sytuacja nigdy się nie wydarzy. 

Nic mi nie jest.

Napisałam i trzymałam kciuk nad napisem ‘wyślij’. Miałam wątpliwości czy powinnam to robić, ostatecznie wysłałam SMSa. Od razu skarciłam się w myślach. Nie powinnam, a może powinnam? Co się stanie, kiedy naprawdę go stracę? Przecież ja nie poradzę sobie. Za bardzo go kocham.

Po niespełna minucie dostałam odpowiedź.

Dzięki Bogu!

Położyłam się do łóżka i chciałam zasnąć. Niestety przez dłuższy czas kręciłam się, nie mogąc zmrużyć oka. Kiedy w końcu udało mi się, śnił mi się on. Jak byliśmy szczęśliwi i zakochani.

*

Przegięłam. Byłam o tym święcie przekonana, kiedy rano jadłam śniadanie. Nie powinnam była się tak zachowywać. On mnie kochał i chciał wszystko naprawić, a ja zachowywałam się jak głupi dzieciak. Chciałam, żeby dalej się starał, przepraszał, kiedy to ja powinnam była go przepraszać. Musiałam z nim porozmawiać i to jak najszybciej. Niewiele myśląc, wyciągnęłam z szafy torbę i zaczęłam wrzucać do niej ubrania i najpotrzebniejsze rzeczy.

- Co ty, do cholery, robisz? – do mojego pokoju wszedł Alex i spojrzał na mnie pytająco. – Wyjeżdżasz?

- Jadę do Klingenthal – powiedziałam, zamykając torbę.

- Żartujesz, prawda? – nie żartowałam, pokręciłam przecząco głową.

- Muszę to naprawić. Wrócę w poniedziałek. Powiedz rodzicom, że Michi się mną zajmie i przeproś Bastiana.

- Jesteś chora – powiedział, ale mimo wszystko się uśmiechnął. – Jeżeli on tego nie doceni… Zabiję gnoja.

- Jesteś kochany – przytuliłam go.

_____________________

Witam Was kochane w Boże Narodzenie! :*

Na temat rozdziału się nie wypowiem, więc jedynie pozostaje mi życzyć Wam Wesołych Świąt, zdrówka i spełnienia marzeń. Tym, które piszą, życzę mnóstwo weny! ♥
Następny 1 stycznia (o ile mój stan na to pozwoli xD)
To tyle ode mnie, buziaki :*